Sing Along, Baby || Karlnap, Dreamnotfound //zawieszone

14

- Jeśli mnie przekonasz to może nawet wcześniej niż kiedyś - uśmiecha się i robi mu pat pat po głowie. - a tak w ogóle to jadłeś już śniadanie?

- Jeszcze nie. Zdążyłem tylko pooglądać telewizję

- To zjedz coś. Jest wpół do jedenastej. W lodówce powinno być jeszcze pizza ze wczorajszego obiadu. Albo też są rzeczy na kanapki. To mógłbyś sobie zrobić

- Ale mi się niee chcee - zamarudził i przytulił się do ręki chłopaka, patrząc na niego słodkim wzrokiem.

- A co? Ja mam Ci zrobić? - George zaśmiał się lekko.

- Noo, jakbyś chciałł.. No bo ty tak dobrze gotujeszz - wciąż uśmiechał się słodko do chłopaka.

- Przyniosę Ci pizzę prosto z lodówki, co Ty na to? - nie czekał już na odpowiedź. Wstał i poszedł do kuchni. Już się postanowił nad nim zlitować: podgrzał mu parę kawałków ciasta z sosem i dodatkami w mikrofali. Zaraz potem wrócił i położył mu talerz z jedzeniem na kolanach. - co Ty byś beze mnie zrobił? - zaśmiał się lekko.

- Dziękuję Ci, Georgiee, jesteś najlepszy - poprawił swoją pozycję i zaczął się zajadać wczorajszym obiadem.

- Znaj moje dobre serce - uśmiecha się lekko. 

- Znam Twoje dobre serce i mam nadzieję, że takie pozostanie w moją stronę

Clay kontynuował jedzenie swojego śniadania przy miłej rozmowie całej czwórki.

Każdy, bez wyjątku, cieszył się, że stało się tak jak się stało. A tak jakby nie patrzeć to na fakt, że siedzą teraz razem, wpływało wiele czynników; chociażby to, że Nick został wylosowany do konkursu.

Dzięki temu i tak naprawdę charakterom każdego z chłopaków zdołali przywiązać się do siebie i już się o siebie troszczyć.

Więc skoro już teraz jest tak pięknie, to co będzie dalej? Może nagle się ziszczą wszystkie złe scenariusze jakie zdążył sobie wyobrazić Karl? A może wszystko ułoży się dobrze jak w najpiękniejszej bajce? Kto wie?

Kilka kolejnych dni minęło im nad wyraz spokojnie. Karl i George zdążyli przemierzyć całe Orlando wzdłuż i wszerz w towarzystwie miejscowych. Spędzili niezapomniane chwile z kimś, kogo już mogli nazwać przyjaciółmi.

Jednakże dzień wyjazdu musiał nastać. Prędzej czy później. Clay nie mógł wiecznie zostawiać pracy drugiemu pracownikowi, Nick nie mógł opuszczać pracy, a Karl i George musieli załatwiać też swoje sprawy.

Stali na peronie, przed pociągiem, który za kilka minut miał zabrać George'a i Karl'a. Nick i Clay oboje byli zdołowani.

Nick czuł jak mocno zaczął przywiązywać się do Karl'a. Chciał podarować mu jak najwięcej uwagi ile mógł. Chciałby go przytulać dłużej niż teraz na pożegnanie.

Clay żegnał się z George'm również przytulasem, a przy okazji wieloma zapewnieniami, że wciąż będą utrzymywać ze sobą kontakt. Mimo że Clay nie pamiętał co działo się tamtej nocy na imprezie, to czuł że George jest mu kimś bliskim; komu może się wygadać, razem się pośmiać, pożartować.. Polubili swoje towarzystwo.. Bardzo.

- A jeśli nie teraz, to powiesz mi przez telefon, co zadziało się wtedy na imprezie? - spytał zielonooki, kiwając nim i brunetem na boki.

- Aż tak Ci na tym zależy? - zachichotał lekko George, rumieniąc się lekko na samą myśl. Na jego szczęście nikt nie mógł tego zauważyć, ponieważ jego twarz była skutecznie zasłaniana przez klatkę piersiową Clay'a.

- No chciałbym wiedzieć, czy nie zrobiłem lub nie powiedziałem czegoś głupiego - w tej chwili rozbrzmiał komunikat o tym, aby pasażerowie pociągu wsiedli już, by można było wyruszyć.

- Dla mnie to nie było głupie - uśmiechnął się lekko i, z lekkim trudem, odkleił się od Clay'a. - ale już muszę iść

Ostatni raz się pożegnali wszyscy razem. Karl wsiadł do pociągu, a George jeszcze podszedł do Clay'a.

- Całowaliśmy się - uśmiechnął się do chłopaka, przez chwilę patrząc mu w oczy, po czym zniknął z bagażem za drzwiami pojazdu.

==================

1146 słów

Moja regularność nie istnieje
Bardzo was za to przepraszam
Bardzo bardzo
Bardzo
Naprawdę bardzo

Ale czasu cofnąć nie mogę i wstawić wcześniej. Więc niestety mogę tylko obiecać że spróbuję postarać się lepiej i bardziej

Miłego dnia i nocy i popołudnia i poranka i tak :]