Παλίρροια

Κεφάλαιο 3

Έτσι έφτασε η πρώτη μέρα στη σχολή για όλους. Όλοι ήταν κάπως χαμένοι και ο Σπύρος ήταν μαζί με τη Γιάννα, έψαχναν και οι δύο την αίθουσα στην οποία θα είχαν μάθημα. «Να ρωτήσουμε κάποιον» πρότεινε η Γιάννα όταν μετά από μισή ώρα ακόμη δεν την είχαν βρει. «Είναι όλοι καινούργιοι εδώ έτσι και αλλιώς, κανένας δε ξέρει» της είπε ο Σπύρος.

«Ναι αλλά μπορεί κάποιος να τα βγάζει καλύτερα πέρα από εμάς»
«Θα βρούμε την αίθουσα μόνοι μας,
που θα πάει»
«Πραγματικά Σπύρο...από τα εννιά μας σου λέω ότι πρέπει να σταματήσεις να ντρέπεσαι τόσο...καιρός να το κάνεις δε νομίζεις;»
«Δεν ντρέπομαι!»
«Ναι καλά, σε πίστεψα τώρα»
«Γιάννα!»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Έχασαν την Κλέλια μέσα στο πλήθος. Η πρώτη μετά στην σχολή εννοείται πως άρχισε με ένα πρόβλημα για τον Αντώνη και την Λίνα. Ο Αντώνης την είχε πάρει τηλέφωνο μα εκείνη δεν απαντούσε.

«Κλέλια ξέρω πως λογικά έχεις το τηλέφωνο σου στο αθόρυβο γιατί πάντα αυτό κανείς αλλά όταν βλέπεις το όνομα μου να βγαίνει στην οθόνη του κινητού σου...το απαντάς»
«Λογικά δε το έχει στο χέρι της»
«Δε το πιστεύω ότι είναι η πρώτη μας μέρα εδώ και αντί να ψάχνουμε που έχουμε μάθημα, ψάχνουμε την αδελφή μου»
«Μη της θυμώνεις, είναι λογικό να χάθηκε μέσα σε τόσο κόσμο»
«Δε της θυμώνω... απλά έχω νεύρα»
«Ηρέμησε τότε»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Έγινε τυχαία. Ο Σπύρος έπεσε πάνω του καταλάθος όταν κάποιος τον έσπρωξε. Έτσι τον γνώρισε και δε θα άλλαζε στιγμή αυτής της γνωριμίας. «Συγνώμη» είπε και έσκυψε το κεφάλι του. «Δεν πειράζει δεν έγινε και τίποτα» του είπε το αγόρι και χαμογέλασε.

Τότε ήταν που τον πρόσεξε.
Είναι όμορφος, σκέφτηκε.
Τα μαλλιά του ήταν μπούκλες, που τις είχε αφήσει έτσι μπερδεμένες αλλά αυτό έδειχνε ωραίο πάνω του. Είχε ένα όμορφο χαμόγελο που σε έκανε να νιώθεις άνετα μαζί του, και αυτό το έλεγε ο Σπύρος που δεν ένιωθε εύκολα άνετα με κάποιον, πόσο μάλλον την στιγμή που μόλις γνωρίστηκαν.

Μα και ο Σπύρος δεν είχε περάσει, απαρατήρητος από τον Αντώνη.
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξε ήταν τα καταγάλανα μάτια του. Δεν είχε ξανά δει πιο όμορφα μάτια στη ζωή του. Φαινόταν λίγο αμήχανος πράγμα που ήταν γλυκό.

Άπλωσε το χέρι του.
«Με λένε Αντώνη»
Το αγόρι του έδωσε το δικό του.
«Με λένε Σπύρο»

Εκείνη τη στιγμή δε μίλησαν για λίγα δευτερόλεπτα όταν και οι δύο πρόσεξαν ότι πρέπει να φύγουν.

«Ελπίζω να σε ξανά δω» είπε ο Αντώνης.
«Και εγώ το ελπίζω»

Τα μάτια του κοίταξαν τα γαλανά μάτια του Σπύρου μια τελευταία φορά πριν γυρίσει την πλάτη του και φύγει.