Παλίρροια

Κεφάλαιο 1

Κόντευε μεσάνυχτα, συνειδητοποιήσε ο Σπύρος καθώς κοίταξε το ρολόι. Αύριο ήταν η πρώτη μέρα του στη σχολή και αυτός ήταν ακόμη ξύπνιος. Μα δε μπορούσε να κοιμηθεί.

Ήταν η πρώτη φορά που είχε φύγει από το νησί, η πρώτη φορά μακριά από όλους και από όλα. Ένιωθε παράξενα, από τη μια πλευρά ήταν ανακουφισμένος αλλά από την άλλη φοβόταν κιόλας.

Εκείνη την στιγμή άκουσε ένα χτύπο στην πόρτα και την είδε να ανοίγει. Η Γιάννα μπήκε μέσα και τον κοίταξε.
«Ούτε και εσύ μπορείς να κοιμηθείς ε;»
Έγνεψε καταφατικά.

Ήρθε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.
«Πως πιστεύεις ότι θα πάει αύριο;»
«Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή είναι η ευκαιρία μας για μια καινούργια ζωή και αυτό με αγχώνει περισσότερο από όσο θα έπρεπε»

«Όμως είμαστε επιτέλους μακριά από τους Παξούς. Πάντα το θέλαμε αυτό Σπύρο. Να φύγουμε για να μην είμαστε πλέον κοντά στους γονείς μας, και τώρα τα καταφέραμε. Αυτό είναι ένα λόγος να χαιρόμαστε ότι και αν γίνει μετά. Εντάξει;»
«Έχεις δίκιο. Όλα θα πάνε καλά έτσι;» είπε και έγειρε το κεφάλι του στο μαξιλάρι.
«Όλα θα πάνε καλά» επανέλαβε και δεν είπε τίποτα για λίγο. «Μίλησες καθόλου με την μητέρα σου;» τον ρώτησε

Δίστασε να απαντήσει.
«Όχι» παραδέχτηκε τελικά.
«Να το κάνεις. Θα σε βοηθήσει και θα χαρεί και αυτή πολύ θα δεις» τον συμβούλεψε.
«Ίσως έχεις δίκιο» είπε.

«Πρέπει να προσπαθήσουμε να κοιμηθούμε γιατί αύριο δε θα σηκωνόμαστε» είπε εκείνη και σηκώθηκε για να φύγει από το δωμάτιο.
«Καληνύχτα Γιάννα»
«Καληνύχτα Σπύρο»

Η πόρτα έκλεισε ξανά και ο Σπύρος έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να χαλαρώσει. Μετά από δύο σχεδόν ώρες κατάφερε επιτέλους να τον πάρει ο ύπνος.