GÖLGE KORUYUCULARI

BÖLÜM 21: "YANLIŞA İLK ADIM"

Wattpad yine bölümü güncellerken hata verip durdu. Geçen hafta da bildirim göndermemişti. Aşırı sinirlendiriyor beni. Umarım saçmalamaları artık son bulur. Lütfen oy verip yorum yapmayı unutmayın. Zorlukla atabiliyorum bölümü. İyi ki varsınız, hep olun.

Öfke kalem olarak eline tutuşturulduysa eğer, yazılan her şeyin izi çıkardı arka sayfaya.

Öfke ile yaptığın davranışlar, yarınında kara bir leke olarak kalırdı. Sadece o sayfayı etkilemezdi, arkasına yazılan her şeyde kendini hissettirdi. Öfkeyle doğru kararlar veremezdin, ani davranışlar ömür boyu taşıyacağın bir ağırlık olarak omzuna çökerdi. Bir pişmanlık inerdi ciğerlerine, her nefes alış verişinde batardı soluğuna.

Geriye sadece keşke denilen anılar kalırdı.

Elimi hızlıca Batu'dan çekmiş, uzaklaşmıştım. Arkamı dönüp Nazım'a baktığımda inanılmaz gerilmiştim.

Nazım'ın kaşları çatılmış, öfkeli hali tüylerimin ürpermesine sebep olmuştu. Çok öfkeliydi, bir hata yapacak diye ödüm kopuyordu. Çünkü biliyordum ki öfkeyle yaptığımız hataları o ana gömemezdik, geleceğimize taşırdık.

"Nazım kolun yeni iyileşti. Saçma sapan bir hareket yapma," dedim hemen panikle.

Anlık bir hareketle kolunun zarar göreceğinden ödüm kopmuştu.

"Sanana ne kardeşim," dedi Batu.

Nazım çenesini sıktı iyice. Yemin ederim dişlerinin birbirine sürtme sesini duymuştum.

"Ne demek sana ne?" Başını bana çevirdi, bileğimden tutarak yanına çekti. Ne olduğunu anlayamadan kendimi Nazım'ın dibinde bulmuştum.

"Nazım sakin ol. Sonra konuşalım," dedim. Nazım söylediğimi hiç umursamamış gibi duruyordu.

"Sen kimsin? Kızı ne diye yanına sürüklüyorsun?" Batu, adımlayarak Nazım'ın yanına geldi. Başını kaldırarak Nazım'a bakmaya başladı.

Ortamın gergin havası nefesimi tutmama neden oldu.

"Arkadaşım," dedim hemen Nazım'ın konuşmasına fırsat vermeden. "Çok yakın arkadaşım. O yüzden biraz korumacıdır."

Nazım dudağını ısırdı, soluk sesleri kulağımda yankılanıyordu. "Yok öyle bir şey. Sevgilisiyim ben. Sevgilisi." Sonda sesi yükselmişti.

Gözlerim kocaman açıldı. Ağzım açık bakışlarımı Nazım'a çevirdim. Ne diyordu bu çocuk? Batu'nun yüzünde anlamadığını belirten bir ifade vardı. İkimizin de söyledikleri kafasını karıştırmış gibiydi.

"Nazım," dedim uyarır bir tonda.

Batu'nun yüzünde bir sırıtış belirdi. "O seni öyle görmüyor gibi, yanıma gelip beni ne kadar beğendiğini söylediğine göre."

Nazım başını bana doğru çevirip öyle bir bakış attı ki yok olmak istedim.

Batu sus, lütfen sus. Nazım, Batu'ya iyice yaklaştı, gözlerinin içine bakmaya başladı. Batu abuk sabuk şeyler düşünme, lütfen düşünme.

Nazım kolumu bıraktı, birkaç adım geriledi. Elini yumruk yapıp, yumruğunu Batu'nun suratına geçirdi. Batu'nun çenesinde kırılma sesine benzer bir ses gelmişti. Acıyla inleyerek yere düştü.

İki elimi korkuyla ağzıma kapattım.

"Sikmez miyim şimdi seni ben? Sen nasıl Vera hakkında öyle şeyler düşünürsün?" Nazım, Batu'nun üstüne çıktı ve ona vurmaya devam etti.