Chasing Series 3: The CEO Obsession (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 20

Hello, everyone! This will be the last chapter for this story. Clemson and Brezel shouldn't have story, but it came to my senses to plot them. Kaya heto, nasa huling kabanata na tayo, next update will be the epilogue. Maraming salamat sa inyong lahat! Advance Merry Christmas and Happy New Year sa lahat.

-------------------------------------

Kabanata 20

Treasure

Ngumiti ako ng makita ang papasok na passenger. I guide them through my hands. Nang makapasok, muli akong ngumiti sa panibagong panauhin. Ito ang palagi kong ginagawa habang nagta-trabaho dito sa isang international cruise ship.

Masaya ang trabaho ko. Nakakawala ng mga nakaraan. Kahit nakakapagod, sulit naman dahil sa tuwing nakikita ko ang satisfaction sa mga passenger namin, iyon ang nagiging rason kung bakit nawawala ang pagod ko.

"Hello, ma'am, welcome to La Llonda Cruise Ship." I greeted another passenger.

They smiled and walk silently. Napahinga ako ng makitang tapos na ang pagpapasak ng mga pasahero. Ang biyahe namin ngayon ay papuntang New York. From Ireland to New York. Medyo malayo pero alam kong makakarating kami doon ng maayos at ligtas.

Pumasok ako sa crew room at umupo sa bakanteng upuan. Pinagmasdan ko ang sarili sa salamin, ngumiti ng malungkot habang unti-unting bumabalik sa isip ang nangyari dalawang taon makalipas. It was still fresh in my mind. But somehow, nawawala siya sa tuwing napapagod ako.

Clemson explained everything to me. From the moment I wake up, he explained everything. But it was so hard to accept that the baby was gone. The child didn't survive. Nakakapanghina na malaman ang katotohanang iyon.

He explained his side. About Jaston, about the pictures and everything but I couldn't believe it because I was so hurt and pain knowing the child didn't able to survive. Because of revenge, a very precious gift from God gone.

That's why, I worked. To forget. To release all the pain I feel inside. To start new life. To process the painful. Kasi kung hindi ako umalis at nagsumikap na makapag-trabaho, makukulong lang ako sa nakaraan na iyon. So, to make things forget, I worked here.

Luckily, this ship is accommodating me well. Hindi ako alam kung ano ang mga nangyayari sa Pilipinas ngayon. Nandito ako sa America naka-based because of my work. Tsaka wala akong panahon pa upang alamin ang mga kaganapan sa bansa namin. Masyado akong busy dito.

"Marilla, take your lunch now." aniya ng katrabaho kong lalaki.

Ngumiti ako sa kanya. Iyon ang ginawa ko. I ate my lunch. Medyo nagutom nga ako dahil naubos ko ang free meal na bigay ng ship. Approximate of 5 or 6 days ang travel namin. Kaya medyo matagal nga kami dito sa karagatan.

After I ate my lunch, I proceed to assist the passengers. Dito ako na-assign sa mayayaman na mga pasahero. Wala naman silang masyadong utos lalo pa't mayayaman nga naman. Nang sumapit ang gabi, tapos na ang duty ko. Mula sa cabin, naisip kong lumabas upang makapagpahangin.

I stay in the deck, watching the stars in the sky. Sobrang liwanag ng mga bituin sa langit. Isa sa mga stars na 'yan ang anak ko. Napangiti ako ng malungkot. Sayang ang pagkakataon na makasama ko siya. Ni hindi ko manlang nakita kung ano ang mukha niya, kung ano ang kasarian. I lost the opportunity to be a mother.

"The stars symbolize of our child, Bal." narinig kong tinig mula sa likod.

When I turn around, I saw the man I left in the Philippines. Standing handsomely, wearing his coat and pants, bakas ang pangungulila sa mga mata, pagod at galit, mabilis akong tumakbo palapit sa kanya upang yakapin siya ng mahigpit.