Nie słyszeli o magii od setek lat, więc włożyli ją między legendy. Gdy więc nadchodzą wielkie zmiany - równowagę świata zaburzają susza, chwiejność władzy oraz na powrót budzące się do życia istoty - nie są gotowi im sprostać.
Wolne Miasto Órn okupu...
~ Gaspar pogłębia nową znajomość – bardziej, niż mógłby się spodziewać.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Wracając przed zmrokiem do oberży, Gaspar nie mógł opędzić się od spojrzeń miejscowych. „Musieli słyszeć muzykę", pomyślał, „widzieli, gdzie byłem i skąd idę". Gal Andra silnie zakorzeniła się w tutejszych legendach, o czym skald rychło dowiedział się od karczmarza.
– Panie, życie wam niemiłe? – Obruszył się, podając jakiemuś wieśniakowi piwo. – W wieży straszy, tyle wam trza wiedzieć.
– Ta dziewczyna... – Poeta nie dawał za wygraną. – Widział ją kto kiedyś? To rzeczywiście tro...?
Karczmarz przerwał mu nerwowym szemraniem.
– Gadają – odezwał się szeptem, z nutą dramatyzmu – że po zmroku po gospodach chodzi i żarcie kradnie.
– To by miało sens – odparł beztrosko Gaspar. – Ale powiedzcie mi...
– Zwabić ją próbowali – ciągnął oberżysta, puszczając mimo uszu słowa poety – na słońce wystawić, ale nie dała się, lisica, ani nosa nie wyściubiła.
– Czyli żeście jej nie widzieli? – Poeta zmierzył karczmarza podejrzliwie. – Nawet nie wiecie, co w tej wieży siedzi?
– A co ma siedzieć, jak nie troll? Gada to jak człowiek, a na słońce nie wyłazi. Magia, proszę was!
– Nie macie jakiego medyka albo mędrca we wsi? – spytał, bawiąc się wisiorami. – Coby spojrzał i osądził fachowym okiem?
– Ło panie, gdzie tam mędrca! – Machnął ręką. – Toż magia, zdało się, w legendach jeno została, to i na co komu taki mędrzec. A tu proszę, jeden troll zlazł, strach pomyśleć, co będzie, jak się ich więcej sprosi. Burdel jak nic!
– Nie wydaje się groźna – stwierdził poeta. – Raczej obłąkana.
– Jest ci ona, jest – przyznał żywo karczmarz. – Ale strzec się nam trza, bo kobieta to, trollica i wiedźma, czyli zło paskudne i podstępne!
– Cóż... – Gaspar podrapał się po głowie. Choć mógłby przytaknąć na słowa oberżysty, ostatecznie tego nie zrobił.
– A ja słyszałem, że dziewka najadła się spleśniałego sera.
Obok poety niespodziewanie wyrósł lekko podchmielony, na oko niewiele starszy chudzielec, który dosłownie chwilę wcześniej odszedł z piwem, teraz zaś wymachiwał pustym kuflem.
– Bredzisz pan – skrzywił się karczmarz, nie wiadomo, czy bardziej na dźwięk słów wieśniaka czy na myśl o tym, że musi się ruszyć i znów nalać mu trunek.
– Wiedzieliście, że na Leidzie taki jedzą? – ciągnął chudzielec. – Że niby zepsuty lepszy niźli zwykły, tfu! Nawet mysz by od tego padła.
– Zaraz... – Gaspar wyprostował się nagle, puszczając mimo uszu obrazę rodzinnych stron. – Chyba nie chcecie powiedzieć...
– Smród – przerwał mu wieśniak – to plugastwo tak podłe, że żadne inne się go nie ima. A dziewka ser zjadła i jeszcze o więcej prosiła!
