İki Yanlış Bir Doğru

7. Bölüm

Hemen eve gitmiş kendimi odama atmıştım. Akşama kadar ne odadan çıktım ne de kimseyle konuştum gerçi beni adam akıllı dinleyen kimse yok neyi konuşacam. Abim desen o da yok en azından o beni anlardı. Ama şimdi kimsem yok.

Babam... Zaten ondan bahsetmek dahi istemiyorum beni ya beni daha 17 yaşındayım ve resmen beni nişanlandıracak nasıl böyle bir şey yapar hala aklım almıyor. Çok kırgınım ona çok..

Gerçi bu saatten sonra kime, nasıl kırıldığımı anlatmanın ne faydası var? Nasıl olsa ağzında kuş tutsan da geçmeyecek bu kırgınlık...

🦋

🦋

🦋

Hala odamdan çıkmamıştım sadece dinlenmiştim ama buna da dinlenmek denirse Karan beni dinlemedi ve resmen bana ağır ithamlarda bulundu ona çok kızgın ve kırgınım. Ben kendimle savaşırken odamın kapısı açıldı ve annem kafasını bana doğru döndürdü.

"Girebilir miyim kızım?"

Ne diyeceğimi bilemedim gir desem Büyük ihtimal neler olduğunu soracak ama ben şu an ne konuşacak ne de dinleyecek haldeyim bu yüzden cevap vermedim ama annem yine kendi benliğini konuşturdu yanıma oturdu birkaç dakika öylece kaldık.

Sanırım o da nereden başlayacağını bilmiyordu ama bu sessizlik canımı sıkmıştı ve bu sessizliği bozdum.

"Anne ne konuşacaksan konuş yoksa git gerçekten iyi değ-"

"Konuşmam, ama ilk önce sen neler olup bittiğini söyleyeceksin belli ki kötü bir şey olmuş"

"Nereden biliyorsun?"

"Ben senin annenim unuttun mu"

"Hayır ama..."

Derken gözyaşlarım birer birer kendini belli etmeye başladı. Daha bu sabah olanlar aklıma gelince daha da şiddetlendi ağlamam annem ağladığımı fark edince beni hemen yanına çekip sarıldı.

Birkaç dakika sonra kendimize geldiğimizde annem konuşmaya başladı.

"Hadi anlat bana ne oldu da geldiğinden beri odandan çıkmadın?"

"Anne ben o çocukla buluşmaya gittim ve orda karan'ı gördüm."

Tüm olanları anlatırken yine istemsizce gözyaşlarım akmaya başladı. Daha birkaç ay önce ne kadar mutluyum diye düşünürken bu mutluluğuma bir gölge düştü ve bu gölgeyi babam düşürdü bu yüzden ona çok kırgınım ben onun kızıyım bir başkası değilim.

Dinlemesi gereken yerde beni dinlemedi üstelik beni daha on yedi yaşında olmama rağmen nişanlandıracak gerçi buna ne kadar şaşırıyorsam Türkiye değil mi burası küçük yaşta evlendirilen tecavüze uğrayanlar kadına şiddetleri bunları barındıran bir ülkedeyiz bence benimkisi gene onların yanında bir hiç...

Anneme tüm olanları anlattım. Birkaç dakika boyunca bir şey söylemedi ya da söylemek istemedi bilmiyorum ama beni dinleyen biri varmış bunu gördüğüm iyi oldu.

"İşte böyle... anne bir şey demeyecek misin?"

"Ne diyebilirim ki kızım baban bir kere kararını vermiş ben de böyle olmasını istemezdim"