Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
chapter two: familiar feelings
Güneşli bir yaz günü bir odada oturmak zordur. Hiçbir şey, bir şeylerin kaybolmakta oluşunu güneşli bir yaz günü gibi kuvvetle hissettirmiyordu insana.
Ben ise elimdeki kahveyi yudumlarken bir yandan Jennie ile konuşuyor, onun Vante hakkındaki söylediklerini dinliyordum.
"Evet dedim ya Jennie, görmedim daha önce."
"Tanrı aşkına, hangi insan daha tanıştıkları ilk günden bir kıza kırmızı şarap verir. Odun olduğu şimdiden belli. Son zamanlardaki erkekler beni dumura uğratıyor. Neyseki Jimin öyle değil."
Daha bir hafta önce Jimin ile saçma atışmaları aklıma gelince güldüm.
"Demek ki seviyor Jennie, sorgulamamak gerek." dedim.
Jennie ısrarla Vante'nin bir 'odun' olduğunu iddia ederken ben ise o kahvelere sahip bir insanın öyle olmasına ihtimal vermiyordum içten içe.
Kısa süren bir konuşmadan sonra üstümü değiştirmek için telefonu kapattım. Yarım kalan kahvemi bitirip odaya çıktım.
İnce askılı, çiçekli mini bir elbise geçirdim üzerime. Evden çıkıp en hasretini çektiğim yere götürdüm kendimi.
Sapsarı çiçeklerin olduğu tarlaya gelince yere bıraktım bedenimi. Burnuma gelen misk kokusu gözlerimi kapatmama, huzurla gülümsememe sebep oldu.
"Burada sonsuza dek yaşayabilirim." dedim.
Gözlerimi yavaşça aralayıp sağıma döndüğümde gördüğüm gözler yerimde sıçramama, elimi hızlıca kalbime götürmeme sebep oldu.
Vante, önüne gelmiş koyu kahve saçlarıyle yanımda oturuyordu.
"Ödümü koparttın, Vante. Ne diye haber vermeden sessizce geliyorsun?"
Hızlanan nefesim hala düzelmemişken onun gibi oturur hale geldim ve açılan elbisemi kapattım.
"Seni görünce yanına geldim. Çok huzurlu durduğun için rahatsız etmek istemedim."
Kibarca konuşmasına dayanamayıp çatılan kaşlarımı eski haline getirdim.
"Kaç yaşındasın?"
Beklemediğim bir anda gelen sorusuyla afalladım. O ise ellerini ensesinde birleştirmiş, yavaşça yere uzanmıştı.
