Αισθήματα κι Συναισθήματα

Μάθε να πιστευεις

-"Περνά μέσα"της είπα σχεδόν ψυχρά
-"Έβλεπα ένα βίντεο στο YouTube για τούρτα σοκολάτα κι την ορεχτηκα.Ειπα "Γιατί να μην τη φτιάξω;" κι την έφτιαξα.Κι επειδή μόνη μου δεν μπορώ να τη φάω είπα να τη μοιραστούμε."
-"Νόμιζα ότι θα έλεγες ότι την έφτιαξες έτσι...για το καλό!" είπα με μια υποβόσκουσα δόση ειρωνίας.
Η Αλεξία κοντοσταθηκα.Γυρισε τότε κι με κοίταξε.Δεν της πήρε πολυ κι άρχισε να γελάει.
-"Σε παρακαλω...'ειπε μέσα στα γέλια της"Ξερεις ότι αυτό δεν ισχύει σε μένα.Λες κι πρέπει δηλαδή να αρχίσει η εορταστική περίοδος για να κάνεις ένα γλυκό ,για να κάνεις μια καλή πράξη ή γενικά να είσαι καλοπροαίρετος κι δημιουργικός.Χωρις να θέλω να φανώ κυνική,εμένα ακόμα κι οι εορταστικές περίοδοι,δεν μου κάνουν κι τόσο  αίσθηση.Μοιαζουν με τις απλές καθημερινές με τη διαφορά ότι υπάρχουν φώτα παντού κι πιο γιορτινή ατμόσφαιρα."
Κούνησα το κεφάλι παίρνοντας μια έκφραση αποδοχής στα λεγόμενα της.
-"Πριν μπω στη κουζίνα,που θες να σερβίρω;"
Κοίταξα γύρω ξύνοντας τον σβέρκο μου
-"Όπου θες εσύ" της είπα χωρίς να με νοιάζει.
-"Κάτσε στον καναπέ τότε μπροστά στη τηλεόραση"μου είπε κι γύρισε να μπει στη κουζίνα.
Εγώ την άκουσα κι πήγα κι κάθησα ούσα σε θυμό κι περισσότερο σε αμηχανία

       Μετά από λίγο εμφανιστηκε η Αλεξία κρατώντας ένα μεγάλο δισκο που είχε πάνω δύο μεγάλα κομμάτια τούρτας ,δύο ποτήρια με νερό κι άλλα δύο μικρά ποτήρια,όπως κι ένα μπουκάλι γάλα. Όταν σερβιριζε ,πήρα το κομμάτι τούρτας μου κι το κοίταξα προσεκτικά "Μεγαλυτερα κομματια τούρτας δεν είχες;"
Η Αλεξία γέλασε ."Χιούμορ έχεις.Ετσι την είδα ετσι την έκανα.Εξαλλου τώρα ξέρεις πώς τις φτιάχνουν στην Αμερική τις τούρτες:extra large σαν την νοοτροπία τους.Εχει μέσα γέμιση bueno."
-"Με σκότωσες...'ειπα ξεπνοα
Η Αλεξία κούνησε καταφατικά το κεφάλι με ένα παιχνιδιάρικο χαμογελο στα χείλη
-'Ξερω ότι σου αρέσει.Φαε ,ειναι ωραία.'ειπε κι η ίδια άρχισε να τρώει.

       Όσο γλυκειά κι να ειναι η τούρτα όμως ,δεν μπορούσε να κατευνάσει την ξινιλα που νιωθω. Όχι μόνο γιατί πρέπει να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου,μα γιατί για μια ακόμα φορά πρέπει να φορέσω μια μάσκα χαμόγελου,ήρεμιας κι σιωπής προκειμένου να μην κακοκαρδισω έναν αθώο.Θα μου πεις κι πού να ξερε ο "αθώος" πως νιώθω και τι τον νοιάζει κιόλας;Γιατί πρέπει να τον νοιάζει κιόλας...Ένα γλυκο ήρθε να δώσει να μιλήσει να γελασει,να ξεσκασει λίγο από τη ρουτίνα του ,να μου πει κι για τα θέματα του κι να πρέπει κι εγώ μετά να δώσω συμβουλή.....
Όλα αυτά στροβιλιζαν μέσα στο κεφάλι μου σαν μια δίνη που αρχίζε να με παρασύρει εχωντας με ανήμπορη να αντιδράσω  καθότι σύμφωνα με τους τρόπους καλής συμπεριφοράς κανένας δεν μου φταίει κι πρέπει να συγκρατηθω να μην εκτονωθω
"Μα γιατί όμως..."σκεφτόμουν" Γιατί να μην μπορώ να εκτονωθω;Γιατί να μην μπορώ να σκάσω σαν βόμβα;Γιατί όταν θέλω να κάνω κάτι ,πάντα κάτι συμβαίνει ,κάποιος έρχεται κι μου τα χαλάει όλα;". Εσφιγγα το πιατακι με το γλυκό μου κι έτρεμα.Ηθελα να το κάνω κομμάτια από τα νεύρα μου.