Bones & All

11.

Ήταν χλωμός και τα χαρακτηριστικά του είχαν σκληρύνει αρκετά, πράγμα το οποίο ερχόταν σε αντίθεση με τα μάτια του που γυάλιζαν.

- Τι έγινε; ρώτησε ο Tae.

- Παράτα με δεν έχω όρεξη.

Πέταξε κάτω την τσάντα που είχε στον ώμο του και κλείστηκε στο δωμάτιο του. Έκανα να σηκωθώ για να τον ακολουθήσω, ασυναίσθητα φυσικά, αλλά ο Tae μου κράτησε το χέρι.

- Yoongi άστον, είναι φορτωμένος.

- Και; Μην δει εμένα φορτωμένο.

Χτύπησα μια φορά την πόρτα και όταν δεν πήρα απάντηση απλά μπήκα μέσα και τον είδα να κάθεται μαζεμένος στο κρεβάτι του.

- Σήκω πάμε βόλτα.

- Δεν έχω όρεξη ειπα γαμώ.

- Κρίμα έχω εγώ όμως, είπα και τον τράβηξα να σηκωθεί.

Κυριολεκτικά τον έσυρα έξω από το διαμέρισμα αγνοώντας την γκρίνια του και το ότι με στόλιζε από πάνω μέχρι κάτω.

Είχαμε φτάσει στην παραλία χωρίς να πει λέξη και εγώ είχα ξεμείνει από θέματα για να μιλάω μόνος μου, όταν κοντοστάθηκε και κοίταξε την θάλασσα με το ηλιοβασίλεμα. Τον παρατήρησα καλύτερα. Θλιμμένα μάτια, ατημέλητα μαλλιά και φαινόταν ότι με το ζόρι τον κρατούσαν τα πόδια του. Παρόλα αυτά εμένα γιατί μου φαίνεται τόσο όμορφος; Τον τράβηξα απαλά από το χέρι και ξεκόλλησε το βλέμμα του από την θάλασσα, γυρνώντας το σε εμένα. Ένα κενό βλέμμα...

- Έχασα τον καλύτερο ρόλο της παράστασης και είμαι αναπληρωματικός, είπε με μια ανάσα και χωρίς καμία αλλαγή στην έκφραση του.

- Λυπάμαι... όμως δεν πειρ-

- Πειράζει Yoongi, πειράζει πάρα πολύ, Δ-δεν...

- Δεν;

Κοίταξε πάλι την θάλασσα.

- Δεν μου έμπαινε το κοστούμι, οπότε τον πήρε ο άλλος.

Τι σύστημα είναι καν αυτό γαμώ.

- Και ο ενδυματολόγος είχε δίκιο...

- Σε τι;

- Ίσως αυτό παρακινήσει κάποιον χοντρό να χάσει μερικά... είπε και έμεινα.

Θα τον γαμήσω τον μπάσταρδο.

- Και ε-εγώ...

- Εσύ;

- Έκανα πάλι εμετό, είπε με σπασμένη φωνή και ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται. Και ντρέπομαι... ντρέπομαι τόσο πολύ Yoongi. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει σε εμένα όλο αυτό. Μου είχες πει ότι μπορώ αλλά δεν είναι αλήθεια...δεν μπορώ, ένιωσα απαίσια.