Hala sen kokuyor bu şehir, gitmedin biliyorum. Sanki her köşebaşında seni görüyorum. Sanki her uyandığımda yanımda sen varsın. İki kişilik yapıyorum kahveyi ve oturup gelmeni bekliyorum. Gelmiyorsun, kahveyle beraber soğuyorum. Battaniyenin ısıtacağı bir soğukluk değil , biliyorsun. Yokluğunun soğukluğu bu, güneşi gözlerin olan.
Bir insan ne kadar eksilebilir ?
İçindekini yitirmeden.
