ကုတင်ပေါ်မှ အတင်းကာရောဆင်းပြေးတာကြောင့်
Nurseကောင်လေးတွေသည် Jiminအား
အတင်းချုပ်ကာ ဆေးထိုးခြင်းကိုပြုလုပ်ခဲ့သည်။
" အား...သေပါပြီ...!! "
ငိုနေခြင်းသည်မရပ်မနားမို့ nurseတွေလဲ
ချွေးပြန်နေသည်။
" ပြီးပြီ..ပြီးပြီ ...တိတ်တော့..."
ဆရာဝန်သည်ထို့နောက် Jiminရဲ့
ခြေထောက်ကို ကိုင်ကာ ကြည့်ရှု၍နှိပ်နယ်
နေခဲ့သည်။
" အ့...အ့..နာတယ်.."
" နာသေးလား.."
" နာ..နာတယ်.."
ဆရာဝန်ကြီးသည် စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ပင်
သေချာဂရုစိုက်ကုသပေးသည်။
" ဟို...ကျွန်တော့်ကို...ဖုန်းလေးခနလောက်
ပေးဆက်ပါလား... ဖုန်းမပါလာလို့...."
ဘေးတွင်ရပ်နေသော nurseတစ်ယောက်ဆီမှ
ဟန်းဖုန်းကိုခနငှားကာ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကို
နှိပ်ခေါ်ခဲ့သည်။
အလွတ်ကျက်မှတ်ခဲ့ဖူးသည့် တစ်ခုထဲသော
ဖုန်းနံပါတ်ပင်ဖြစ်သည်။
" Hello..."
" ဘယ်သူလဲကွ... ဒီအချိန်ကြီး..."
" ငါ...ငါပါ..."
ဒီအသံသည် ဘယ်အချိန်ဘယ်နေရာပဲ
ရောက်ရောက်မှတ်မိနေမည့်တစ်ခုတည်းသော
ဘော်ဒါကြီးJiminအသံ။
" ဘယ်သူ့ဖုန်းကြီးလဲ...မင်းဖုန်းကိုတနေကုန်
ငါခေါ်လို့လဲမရဘူး.."
" ငါ...ငါ..အခု...ဆေးရုံမှာ..."
Yoongiအိပ်နေရာမှ ထထိုင်မိသည်၊
စနောက်နေသည့်အသံမျိုးမဟုတ် ငိုမဲ့မဲ့အသံမျိုး၊
" ဘယ်ဆေးရုံလဲ..."
ဆေးရုံနာမည်ကိုမေးကာ ချက်ချင်းပင်
ထိုဆေးရုံဆီသို့ Yoongiထွက်လာခဲ့သည်။
" ဘာဖြစ်တာလဲ...ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲပြော...? "
" ဆေးထိုးရတယ်...ငါ...ငါ့ကိုဆေးထိုးကြတယ်...!"
ပြောရင်းနဲ့ပင် ကိုယ်တော်ချောကငိုချလာပြန်တာကြောင့်
ဆရာဝန်နဲ့Nurseတွေပါ ထိုင်ငိုချင်နေပြီဖြစ်သည်။
" မငိုနဲ့တော့နော်.... ငါအခုရောက်တော့မယ်.."
" ဂရုစိုက်မောင်းဦး...ပြီးတော့မြန်မြန်လာ.. "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
အရှင် ( season 2 )
Hayran Kurguသံသရာတစ်လျှောက် တကောက်ကောက်လိုက်ချင်။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်င္။
