မင်းရှိမှ (Complete)

Happy Thadinkyut+ extra

'ဟုတ်တယ်ပါး...ထွေးထွေးကခင်စရာလည်းကောင်းတယ်...စာလည်းတော်တယ်..ရုပ်ကလေးကလည်းချောတယ်....ဟီးး'

သားငယ်စကားကိုသားကြီးကပါထောက်ခံနေမှတော့...

'ခေါ်ရမှာပေါ့...ထွေးထွေးမလာရင် ပါးကိုယ်တိုင်သွားခေါ်ပေးမယိ...ဟုတ်ပြီလား'

'ဟုတ် ပါး...ပါးကိုချစ်..မွမွ'

ထို့နောက် ဆရာမကြီးနဲ့သားတို့တီချယ်ကိုနှူတ်ဆက်ကာ သားနှစ်ယောက်လူံးကိုခေါ်ပြီး အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။ဒီဒီနေမကောင်းတာကြောင့်သမီးကိုကျောင်းဝင်မကြိုတော့ဘဲ သူတိူ့ဒယ်ဒီကိုဝင်ကြိုခိုင်းလိုက်တော့သည်။ သမီးကို မိန်းကလေးသီးသနိ့ကျောင်းမှာအပ်ထားပြီးသားတွေကိုတော့ အစိုးရအထက်တန်းကျောင်းမှာသာတက်စေသည်။သားတို့အဖေက နာမည်ကြီးprivate schoolတွေမှာထားစေချင်ပေမယ့်လောကကြီးမှာလူတန်းစားမျိုးစုံရှိကြပြီး ဘဝရဲ့အခက်အခဲတွေကိုဘယ်လိုတွေဖြတ်သန်းနေကြရတယ်ဆိုတာ သားတို့ကိုသ်ိစေချင်တာကြောင့် ဇေဇေက တမင်ကိုအစိုးရကျောင်းမှာတက်စေတာဖြစ်သည်။လူချမ်းသာတွေပဲတက်တဲ့ကျောင်းမှာတက်ပြီးအခြေခံလူတန်းစားတွေရဲ့ဘဝက်ိုမသိတာမျိုးမဖြစ်စေခြင်။သိထားမှ တနေ့သူတို့သူတို့အဖေကုမ္ပဏီတွေကိုဦးစီးတဲ့အခါ အခြေခံလူတနိးစားတွေကိုသက်ညှာ ညှာတာပေးတတ်စေဖို့ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ သားတို့ကိုအစိုးရကျောင်းမှာထားတာကိုလူရီးကလည်းခွင့်ပြုပေးခဲ့သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညနေပြုလုပ်မယ့် 10 years Anniversary အတွက် စားပွဲဝိုင်းတွေအစားအသောက်တွေ အခမ်းအနားပြင်သူတွေကပြင်နေကြပြီ။ အစ်မမေသူလည်းရောက်နေပြီမို့သားငယ်ကို ဆေးထိုးပေးပြီးတာနဲ့သားငယ်က အနားကမခွာတာကြောင့်ဇေဇေ သားငယ်အနားမှာပဲအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

ဝေဟင်သမီးကိုကြိုပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့သူ့ကလေးကြီးကိုအရင်ရှာရသည်။လက်စသတ်တော့သူ့ကလေးကြီးက သားငယ်ကုတင်ပေါ်မှာအိပ်နေတာသိုးလို့။သားငယ်ကလည်းသူ့ပါပါးကိုဖက်ထားလိုက်တာကျစ်လို့။နှစ်ယောက်စလုံးကိုဖွဖွနမ်းလိုက်ပြီးနောက် partyပွဲအတွက်ညွှန်ကြားဖို့ရာခြံထဲဆင်းလာတော့ သမီးနဲ့သားကြီးက စားပွဲဝိုင်းတွေကြားလှည့်ပတ်ဆော့နေပြိ။

'ဒယ်ဒီ'

'ဗျ'

'သား သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကိုဖိတ်ထားတယ် သူ့က်ိုသွားခေါ်ချငိတယ်..ဒယ်ဒီလိုက်ပို့'

'မီးမီးလည်းလိုက်မယ် ဒယ်ဒီ'

'နေပါအူံး..သားကြီးသူငယ်ချင်းကဘယ်နားနေတာလဲသိလို့လား'

'အင်းးးး...'

'ခ်ခ်..ကိုကိုကြီးသိပဲနဲ့'

'နေပါအုံး..ငါစဥ်းစားနေတယ်...အင်းးးး...သားမသိပေမယ့် ဖိုးဒီသိလောက်တယ် ဖိုးဒီကိုသွားမေးလိုက်မယ် ဒယ်ဒီ'

'ဖိုးဒီနဲ့သားတိူ့ပါပါးအိပ်နေတယ် နိုးမှမေးလိုက် လိပ်စာသိရင်ဦးလေးအာကာ့ကိုလိုက်ပို့ခိုင်းဟုတ်ပီလား...ဒယ်ဒီမအားလို့'

သားနဲ့သမီးအိမ်ထဲဝင်သွားတော့မှ မေသူရှိနေတဲ့ အိမ်ငယ်လေးထဲဝင်သွားတော့ မေသူကသူဆွဲထားတဲ့ပန်းချီတွေက်ိုပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ကြည့်နေလေသည်။

'ဘာလဲ..နင်ငါ့မိသားစုကိုအားကျနေပြီမလား'

'တော်စမ်းပါ...အပူတွေ..နင်အားပြီလား'

'အားပြီ...နင်ပြောစရာရှိတယ်ဆို..ပြောတော့'

'အင်းးး...ဖိုးဒီလေးကလေ..ငါထင်တဲ့အတိုင်းပဲဝေဟင်...နင့်အမွေကိုသူရသွားတာ.'

'ဟင်း....ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲမေသူ..ကလေးသိရင် '

'ေဇဇေသိလို့မဖြစ်ဘူး..သူ့သားရိုးရိုးဖျားတာတောင် သူ့မှာပြာယာခတ်နေတာ ဖိုးဒီလေးကနင့်လိုရောဂါမျိုးဖြစ်နေတာဆို သူဘုန်းဘုန်းလဲသွားလိမ့်မယ်'

'အင်းပါ..ငါအတတ်နိုင်ဆုံးလျှို့ဝှက်ထားမယ်..နင်အဂ်လန်ဘယ်တော့သွားမလဲ'

'သဘက်ခါသွားမှာ...​ငါပြန်လာရင်သတင်းကောင်းပါလာပါစေလို့နင်ဆုတောင်းပေးထား...ညပွဲငါမလာတော့ဘူးနော်..'

'ေအးပါ...'

'ဒါဆို..ငါပြန်ပြီ'

မေသူပြန်သွားတော့မှ ဝေဟင်အပေါ်တက်လာခဲ့သည်။သားငယ်အခန်းထဲမှာသားငယ်ရော ကလေး​ေရာမရှိတော့။အာကာနဲ့သူတို့သူငယ်ချင်းကိုသွားခေါ်ကုန်ပြီထင်။

သူတိူ့အခန်းထဲဝင်လာတော့ ရေချိုးခန်းထဲကရေကျသံကြားတာကြောင့် ဝေဟင်အကျီတွေဘောင်းဘီတွေအကုန်ချွတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီးတဲ့နောက်....

'အာ့!!...ဟာ့!..တော်တော့လို့ ငလူးကြီးရဲ့..ဟင့်!!...အာ့..အာ့........ညကျကွတကွတဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့..အာ့!!....ဟာ့! ..ဟင့်...မြန်မြန်..မြန်မြန်လေးလို့...ဟင့်'

===============================

အဖြည့်ခံ fic ထဲမှာဝေဟင်တို့မိသားစုအကြောင်းအရာတွေလည်းပါဦးမှာမလို့ အဖြည့်ခံficကိုလည်းအားပေးကြပါဦးဗျ။