Güney Kore'nin yeraltı yapılanmasındaki hiyerarşiler değişiyordu. En güçlü dört ailenin yok etmek istediği güçsüz bir aile olan Kim klanına düzenlenen suikast ile birlikte dengeler değişmişti.
Öldürmekten başka hiçbir şey bilmeyen bir adam ile ölme...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
Yüzlerce şemsiye vardı. Binlerce simsiyah paravanın insanları kapadığı hatta sakladığı insan müsveddeleri sahte gözyaşlarını bir timsah misali akıtıyordu. Başımı yukarıya, gökyüzüne doğru kaldırdığımda ise yüzüme düşen yağmur damlalarının gözlerimde biriken yaşlara karıştığını hissettim. Gözleri yumamıyordum bile, sanki yumduğum anda sırtımdan birisi beni itecek ve dipsiz bir çukura düşecektim.
Korkuyordum, tedirgindim. Hayatımda hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim. Yapayalnızdım. Birçok insanın toplanıp sohbet ettiği bu kalabalıkta kapana kısılmış olan tek fan bendim.
"Luna, annene çiçek vermedin mi hala?" Sesin sahibini tanımayı bırakın, ne dediğini anlamıyordum bile. Yüzüne sadece bakınıp durduğumda elimden tutup kalabalığın içine doğru sürüklemeye başlamıştı.
"Hanımefendi, bırakır mısınız elimi?" diyerek kendi elimi onun elinden kurtarmaya çalışıyordum ama benden çok büyüktü, gücüm yetmiyordu.
"Bırakır mısınız elimi, rica ediyorum!" bu seferki çıkışım daha sertti, hiç şüphesiz annem bu sözlerimi duyduğu anda yattığı yerden doğrulup beni azarlardı, ne yazık ki bu eylemi gerçekleştirecek hayat enerjisi artık annemde mevcut değildi. En sonunda tanıdık bir yüz gördüğümde koşarak bacağına sarıldım.
"Babacığım!" Babamın bacaklarına kollarımı sarmıştım, sıkı sıkı tutuyordum. Babamı uzun zamandır görmüyordum, onu gördüğüme seviniyordum ama artık annemi göremeyecektim, dadım bana artık babamla yaşayacağımı söylemişti. Annem uzun bir yolculuğa, bizi yanına almadan çıkmıştı, dadımın söyledikleri bunlardan ibaretti.
"Luna, son kez anneyi öpmek ister misin?" Babamın sesi bir cam gibi kırılmıştı, başımı arkamda bıraktığım insanlara çevirdiğimde benim gibi küçük bir kıza acı dolu gözlerle baktıklarını fark etmiştim. Ölen annem için değil, annesiz kalan bir kız çocuğuna acıyorlardı.
"Anne bugün rüyamda beni öptü, her gün beni ziyaret edecekmiş baba, öyle söyledi." Babamın boğazı düğümlenirken elimi tutup avcuma beyaz bir leylak tutuşturmuştu. Bense elime aldığım leylağı annemin tabutunun üzerine bırakıp annemin solgun yüzüne bakmıştım, elimi soğuk yanağına uzattığımda sessizce fısıldamıştım: "Beni çok erken bıraktın anne, babama güvenip beni terk etmemeliydin. Babam beni yalnız bıraktı anne, on sekiz senedir yüzünü bile görmedim ama o ailesiyle birlikte yaşıyor anne. Beni bırakmamalıydın anne, çok yalnızım anne." Göz yaşlarım yanaklarımdan akmaya devam ettikçe kalbimin üzerine binen ağırlıklar da artıyordu, çaresizlikle titriyordum ve ağlamazsam dolup taşan duygularım nasıl bedenimi terk edecekti?
