Καθεται υπομονετικα στο κρεβατι μου καθως στεγνωνω τα μαλλια μου και στριφογυριζω τις ακρες. Σταματαω να τον φιλησω στο μαγουλο, πριν να παω να μακιγιαριστω. «Τι θα ηθελες να κανεις σημερα?» τελειωνω με την μασκαρα και τιναζω τα μαλλια μου.
«Το πανεπιστημιο σου πηγαινει Τεσσα, πραγματικα δεν εδειχνες ποτε καλυτερα» Ο Νόα με κολακευει. «Δεν ξερω, μαλλον θα μπορουσαμε να παμε στο παρκο ή κατι παρομοιο, μετα για δειπνο?» Μου απανταει και κοιταζω το ρολοι. Ποτε πηγε 1 το μεσημερι? Στελνω μηνυμα στην Στεφ και την ενημερωνω ότι θα ειμαι εξω για σημερα και μου απανταει λεγοντας μου ότι δεν θα ερθει μεχρι αυριο. Εχω παρατηρησει ότι πλεον μενει στο σπιτι της αδελφοτητας, που είναι μελος και ο Χαρρυ, τα σαββατοκυριακα.
Οδηγουμε τριγυρω να βρουμε ένα παρκο και μας παιρνει πολύ λιγο χρονο για να βρουμε ενα.
«Ποτε θα αρχισεις να ψαχνεις για αμαξι?» Με ρωταει καθως παρκαρει ο Νόα. Το παρκο που βρηκαμε είναι μικρο και ησυχο.
«Νομιζω αυτη την εβδομαδα για την ακριβεια. Θα κανω αιτηση και για να βρω δουλεια την ιδια βδομαδα» Δεν αναφερω την ειδικοτητα στον εκδοτικο οικο Vance που ο Χαρρυ μου προτεινε.
«Αυτά είναι σπουδαια νεα, πες μου αν χρειαστεις τιποτα» μου λεει και γνεφω. Περπαταμε γυρω από το παρκο και καθομαστε σε ένα τραπεζι του πικ-νικ. Μιλαει για το περισσοτερο της ωρας και εγω απλως γνεφω καταφατικα. Νιωθω να αποσπουμε από την συζητηση περιοδικα, αλλα δεν φαινεται να το παρατηρει. Καταληγουμε στο να περπατησουμε λιγο ακομη και φτανουμε σε ένα μικρο ποταμι. Γελαω με τον εαυτο μου και ο Νόα με κοιταζει μπερδεμενος.
«Θα ηθελες να κολυμπησεις?» δεν ειμαι σιγουρη γιατι το ειπα αυτό.
«Εκει μεσα? Με τιποτα» γελαει και χαστουκιζω τον εαυτο μου εσωτερικα. Θα πρεπει να σταματησω να συγκρινω τον Νόα με τον Χαρρυ.
«Πλακα εκανα» λεω ψευδως και τον σερνω μαζι μου παρακατω στο μονοπατι.
Εχει παει 7 το απογευμα πριν γυρισουμε από το παρκο οποτε αποφασιζουμε να παραγγειλουμε πιτσα όταν επιστρεψουμε στο δωματιο μου και να δουμε ταινια. Πεθαινω της πεινας την ωρα που καταφθανει η πιτσα μας οποτε τρωω σχεδον την μιση μονη μου. Λεω στον εαυτο μου ότι δεν εχω φαει ολη την ημερα. Στα μεσα περιπου της ταινιας το κινητο μου χτυπαει και ο Νόα πλησιαζει και το πιανει για χαρη μου.
«Ποιος είναι ο Λιαμ?» με ρωταει. Δεν εχει καμια καχυποψια η φωνη του, απλα περιεργεια. Δεν ηταν ποτε ο ζηλιαρης τυπος, δεν χρειαστηκε να γινει. Μεχρι τωρα.
«Είναι ενας φιλος από το πανεπιστημιο» του απανταω και σηκωνω το τηλεφωνο. Γιατι αραγε θα με επαιρνε τηλεφωνο ο Λιαμ τοσο αργα? Δεν με εχει παρει ποτε για τιποτα άλλο περα από το να συγκρινουμε τις σημειωσεις μας.
«Τεσσα?» λεει δυνατα.
«Ναι, είναι όλα ενταξει?»
«Εμ..., βασικα όχι. Ξερω ότι ο Νόα είναι εκει αλλα...» δισταζει να μιλησει.
«Τι συμβαινει Λιαμ?» Η καρδια μου αρχιζει να χτυπα δυνατα. «Εισαι καλα?»
«Ναι, δεν ειμαι εγω. Είναι ο Χαρρυ» μου λεει και η καρδια μου φτερουγιζει.
«Ο Χ...χαρρυ?» τραυλιζω. Πανικοβαλλομαι από μεσα μου.
«Ναι, αν σου δωσω την διευθυνση μπορεις να ερθεις εδώ, σε παρακαλω?» μου λεει και ακουω κατι να σπαει στο βαθος. Τιναζομαι από το κρεβατι και πριν να το καταλαβω εχω βαλει ηδη τα παπουτσια μου.
«Λιαμ ο Χαρρυ προσπαθει να σε χτυπησει?» το μυαλο μου δεν μπορει να βγαλει ακρη τι στο καλο θα μπορουσε να συμβανει.
«Όχι, όχι» μου απαντα.
«Στειλε μου την διευθυνση» του λεω και ακουω ξανα κατι να σπαει.
«Νόα, χρειαζομαι το αμαξι σου.» Του λεω και γυρναει το κεφαλι του στο πλαι.
«Τι συμβαινει?»
«Δεν ξερω...ο Χαρρυ.. Δωσε μου τα κλειδια σου!» του ξαναλεω και ψαχνει τις τσεπες του.
«Θα ερθω μαζι σου» μου λεει και σηκωνεται. Αρπαζω τα κλειδια από τα χερια του και κουνω το κεφαλι μου αρνητικα.
«Όχι, εσυ... πρεπει να παω μονη μου» του λεω και δειχνει πληγωμενος. Γνωριζω ότι δεν είναι σωστο να τον αφησω εδώ αλλα το μονο που μπορω να σκεφτω αυτή την στιγμη είναι να φτασω στον Χαρρυ.
After - part 31
Mulai dari awal
