Prototype

After - part 30

"Γεια, εισαι η Τεσσα σωστα?" Ακουω την φωνη ενός αγοριου να μου μιλαει. Κοιταζω και βλεπω το καλογουστο αγορι, Λουις νομιζω τον λενε.

"Ναι, ο Λουις σωστα?" Τον ρωταω και γνεφει.

"Θα ξαναρθεις αυτό σαββατοκυριακο ετσι?" Με ρωτα. Μαλλον είναι και αυτος μερος της αδελφοτητας του πανεπιστημιου. Φυσικα και είναι, αφου είναι καλογουστος και πανεμορφος.

"Αχ όχι...όχι αυτό το σαββατοκυριακο" Γελαει και χαμογελαει μαζι μου.

"Κριμα, ειχες πλακα. Αν αλλαξεις γνωμη ξερεις που θα μας βρεις." Χαμογελαει."Πρεπει να φυγω αλλιως θα αργησω, τα λεμε" με χαιρεταιει και απομακρυνεται.

Ο Λιαμ εχει ηδη καθισει και με ευχαριστει επανηλλημενα που του εφερα καφε.

"Δειχνεις διαφορετικη σημερα" λεει καθως καθομαι.

"Εβαλα λιγο μεικ-απ" του λεω χαμογελωντας. Δεν με ρωταει για την βραδια μου με τον Χαρρυ και ειμαι ευγνωμων για αυτό. Δεν ειμαι ετοιμη να μιλησω ακομη. Με το που σταματαω να σκεφτομαι τον Χαρρυ, φτανει η ωρα της λογοτεχνιας.

Ο Χαρρυ καθεται στην κανονικη του θεση μπροστα. Θελω να ζητησω από τον Λιαμ να αλλαξουμε θεσεις αλλα δεν μπορω να αρχισω να εξηγω τον λογο. Ο Χαρρυ για πρωτη φορα φοραει ένα λευκο φανελακι και τα τατουαζ του είναι εμφανες. Εκπλησσομαι από το γεγονος ότι βρισκω τα τατουαζ του και τις τρυπες που εχει κανει ελκυστικες, δεν με πειραξε ποτε τιποτα από τα δυο. Στρεφω γρηγορα το βλεμμα μου και βγαζω τις σημειωσεις μου. Ελπιζω ο Λιαμ να ερθει συντομα για να μην νιωθω μονη με τον Χαρρυ απο διπλα μου.

"Τεσσα?" Ο Χαρρυ ψιθυριζει καθως η αιθουσα αρχιζει να γεμιζει. Όχι. Μην του απαντας. Αγνοησε τον. Λεω στον εαυτο μου.

"Τεσσα?" Λεει αυτή την φορα δυνατοτερα.

"Μην μου μιλας Χαρρυ" λεω μεσα από τα δοντια μου και ακομη δεν τον εχω αντικρυσει. Δεν θα πεσω παλι στην παγιδα του.

"Ω, ελα τωρα" λεει και μπορω να διακρινω ότι γελαει μαζι μου.

"Το εννοω Χαρρυ, αφησε με ησυχη!" ο τονος μου είναι σκληρος, αλλα δεν με νοιαζει.

"Καλα, όπως θες!" λεει το ιδιο σκληρα και αναστεναζω. Ο Λιαμ καταφθανει και ειμαι ευγνωμων.

"Εισαι καλα?" Ο Λιαμ με ρωταει ευγενικα.

"Ναι, ειμαι ενταξει." Λεω ψευδως και ξεκινα το μαθημα.

Μετα το μαθημα ο Χαρρυ φευγει πριν από εμενα και δεν προσπαθει να μου ξαναμιλησει. Συνεχιζουμε να αγνοουμε ο ενας τον αλλον καθολη την βδομαδα και εχω αρχισει να ξεχναω το λαθος που καναμε. Κάθε μερα που περναει χωρις να του μιλαω το κανει πιο ευκολο να μην τον σκεφτομαι οταν επιστρεφω στ δωματιο μου. Η Στεφ και ο Τρισταν εβγαιναν καθημερινα, οποτε ειχα το δωματιο μονο για εμενα που ηταν και καλο και κακο. Καλο, γιατι διαβαζα αρκετα αλλα κακο, διοτι εμενα μονη με τις σκεψεις μου να τριγυρνουν στον Χαρρυ. Ολη αυτην την εβδομαδα εβαζα μεικ-απ αλλα συνεχιζα να φοραω τα φαρδια και συντηρητικα μου ρουχα. Ερχεται η παρασκευη λοιπον και νιωθω ότι εχω ξεπερασει το ολο θεμα με το Χαρρυ, αυτό ισχυει μεχρι που αρχιζουν να μιλανε ολοι για το παρτυ. Γινεται παρτυ κάθε παρασκευη και σαββατο συνηθως, οποτε γιατι νιωθουν την αναγκη να ενθουσιαζονται τοσο με κατι που συμβαινει κάθε βδομαδα, απορω.