Prototype

After - part 29

"Ακομη μια ειδοποιηση? " με πειραζει και εγω γελαω.

"Όχι, είναι...ο Νόα" λεω καθως κοιταω την οθονη του. Η εκφραση του Χαρρυ αλλαζει και παταω το πληκτρο για να κλεισει, αφηνοντας το διπλα στην θεση του συνοδηγου. Δεν θα σκεφτομαι για τον Νόα τωρα, διωχνω τις σκεψεις μου στο πισω μερος του μυαλου μου. Σκυβω παλι πλησιαζοντας να φιλησω τον Χαρρυ αλλα με σταματαει και κανει πισω.

"Νομιζω ότι πρεπει να φυγω" ο τονος της φωνης του στελνει ανατριχιλα σε ολο μου το κορμι. Όταν γυριζω να τον κοιταξω, το βλεμμα του είναι απομακρο και η φωτια στο σωμα μου, αμεσως αντικαθισταται από ψυχροτητα.

"Χαρρυ, αγνοησε το. Θα του μιλησω για ολο αυτό, απλα δεν ξερω ακομη το πώς και πότε. Θα είναι συντομα όμως, το υποσχομαι" του λεω. Ηξερα ότι στο πισω μερος του μυαλου μου, θα επρεπε να χωρισω με τον Νόα την στιγμη που φιλησα τον Χαρρυ θα πρωτη φορα. Δεν μπορω να ειμαι μαζι του, αφου τον εχω ηδη προδωσει. Δεν θα ηθελα να με βαραινει σαν ένα μαυρο συννεφο από τυψεις. Ο τροπος με τον οποιο νιωθω κατι για τον Χαρρυ είναι ακομη ενας λογος που δεν μπορω να'μαι πια μαζι με τον Νόα, αγαπαω τον Νόα αλλα εάν τον αγαπουσα όπως του αξιζε, τοτε δεν θα ειχα αισθηματα για τον Χαρρυ. Δεν θελω να πληγωσω τον Νόα, αλλα δεν μπορω να γυρισω πισω τωρα.

"Να του μιλησεις για ποιο πραγμα? " ρωταει αποτομα.

"Για ολο αυτο" δειχνω με τα χερια γυρω μου. "Εμας" του εξηγω.

"Εμας? Δεν προσπαθεις να μου πεις ότι θα χωρισεις μαζι του... εξαιτιας μου, σωστα? "

Τι? Το κεφαλι μου αρχιζει να γυριζει. Ξερω ότι πρεπει να φυγω από την αγγαλια του, αλλα μενω ακινητη, παγωμενη.

"Δεν θες να χωρισω? " η φωνη μου ακουγεται σαν ψιθιρος.

"Όχι, γιατι να χωρισεις? Θελω να πω ότι αν θες να τον παρατησεις καντο, αλλα μην το κανεις για εμενα".

"Απλα...νομιζα..." αρχιζω να χανω τα λογια μου.

"Σου εχω ηδη ξεκαθαρισει, ότι δεν κανω σχεσεις Τερεσα" λεει. Το μονο πραγμα που με ωθει να σηκωθω από την αγγαλια του είναι το γεγονος ότι αρνουμαι να το αφησω να με δει να κλαιω, ξανα.

"Με αηδιαζεις" του λεω και παιρνω τα πραγματα μου. Φαινεται σαν να θελει να μου πει κατι, αλλα δεν το κανει.

"Μεινει μακρυα μου από εδώ και περα, το εννοω! " λεω και κλεινει τα ματια του.

Περπαταω οσο το δυνατον γρηγοροτερα στο δωματιο μου, κατφερνω να κρατησω τα δακρυα μου μεχρι να μπω μεσα και να κλεισω την πορτα. Ειμαι τοσο ευγνωμων που το δωματιο είναι αδειο, καθως γλιστραω κατηφορικα στην πορτα μου και ξεσπαω σε κλαματα. Πως γινεται να ειμαι τοσο χαζη? Ηξερα από πριν πως ηταν όταν συμφωνησα να βρεθω μονη μαζι του, και όμως ειπα ναι στην πρωτη ευκαιρια. Επειδη σημερα ηταν καλος απεναντι μου σκεφτηκα ότι τι? Θα γινοταν το αγορι μου? Γελαω μεσα από τα δακρυα μου, για το ποσο χαζη και αφελης ημουν. Δεν μπορω όμως να'μαι ουτε θυμωμενη με τον Χαρρυ, μου ειπε ότι δεν κανει σχεσεις, αλλα νομιζα ότι σημερα περασαμε τοσο ωραια, κρατησα τα κακογουστα σχολια του στο ελαχιστο και ηταν πραγματικα ευχαρηστος και με περιπαιχτικη διαθεση. Ηταν όλα ενα θεατρο, απλα και μονο για με κανει να του δωθω και εγω τον αφησα.