រឿង អ្នកស្រាវជ្រាវវត្ថុបុរាណ🔞

ភាគ០៤: ឯងគ្មានសិទ្ធិជំទាស់យើងទេ!

« សម្តីស្អុយជាងលូបង្គន់ទៀត សាកសមហើយដែលក្លាយទៅជាខ្មោច »

« ឯងពូកែសម្តីណាស់មែនទេ យើងនឹងផ្តល់មេរៀនឲ្យឯងខ្លះកុំឲ្យឯងថ្លើមធំបានដៃកាន់តែខ្លាំង ហ៊ានជាមួយយើងទៀត » ដោយចិត្តខឹងពុះកញ្រោលពេក នាយក៏ឱនទៅញក់ញីបបូរមាត់រាងតូចមិនសំចៃ ចំណែកដៃម្ខាងចាប់ដៃរាងតូចព័ទ្ធទៅលើ ដៃម្ខាងទៀតចាប់កន្ត្រាក់អាវស្ដើងៗដែលនៅជាប់ខ្លួនរបស់រាងតូច ដាច់ខ្ទេចគ្មានសល់ហើយក៏ដោះអាវកាក់របស់ស៊ាវចាន់គ្រវាត់ទៅមឈូសអស់

« អា៎យយយយយយ! ចេញទៅ...អាខ្មោចថោកទាប ឋានៈអន់ជាងសត្វលោកនេះ...ខ្ញុំស្អប់លោក ចេញទៅឆាប់ចេញឲ្យឆ្ងាយទៅអាខ្មោចឆ្កួត » រាងតូច ស្រែកជេប្រទិច ទាំងរើបម្រាស់ តែដូចជាគ្មានបានផលសោះ ហាក់បីដូចជាត្រូវបានភ្នំដ៏ធំមួយសង្គត់ពីលើមិនឲ្យរើទៅណារួចអញ្ចឹង។

រាងក្រាស់បឺតជញ្ជក់កញ្ចឹងកសខ្ចីដូចបណ្តូលចេកមួយនេះខាំញិច បន្សល់ស្នាមស្នេហ៍ពណ៌ផ្កាឈូកព្រឿងៗដុំៗជាំពេញបរិវាណកញ្ចឹងកសខ្ចីទន់ៗរបស់រាងតូច។ ហើយក៏បង្អូសមកដល់ក្រោមបន្តិច រាងតូចក៏ស្រាប់តែរើបម្រះខ្លាំងទៅៗធ្វើឲ្យនាយចាត់ការមិនបានស្រនុកចិត្តសោះ រាងក្រាស់ក៏ក្រវ៉ាត់ចង្កេះមករឹតដៃរាងតូចជាប់ព័ទ្ធឡើងលើ ប្រៀបដូចជាគេចងនំអន្សមជ្រូកអញ្ចឹង។

« យើងមិនមែនជាខ្មោច តែយើងជាព្រលឹងដែលមានអាយុកាលជាងមួយពាន់ឆ្នាំ យើងអាចធ្វើអ្វីក៏បានឲ្យតែយើងចង់ បើយើងថោកទាប អញ្ចឹងឯងក៏ត្រៀមខ្លួនទទួលយកភាពថោកទាបពីយើងឲ្យអស់ទៅ ! » ឡាន វ៉ាងជី ថាហើយក៏ ចាប់ច្បាមទ្រូងដែលមានសាច់តិចៗ មុននឹងឈ្លេញចុងឈើរីពណ៌ក្រហមសឹងតែដាច់ចេញពីខ្លួន ឯមាត់ថើបផ្តោះផ្តងសឹងតែក្លាយទៅជាអណ្តាតតែមួយហើយ។

« ហឹកហឹក អាខ្មោចល្មោភកាម អាខ្មោចថោកទាប អាខ្មោចរោគចិត្ត លោកឯងពិតជាស្មោគគ្រោកណាស់  ខ្ញុំខ្ពើមរអើមលោកឯងណាស់ ឆាប់ចេញទៅកុំធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំអី ហឹកហឹក  អា៎យយយយ!អាខ្មោចឆ្គួតលែង... » រាងតូចធ្វើអ្វីមិនកើតក្រៅពីស្រែកយំឲ្យគេឈប់ទាំងទឹកភ្នែកដែលស្រក់ចុះមកម៉ាត់ៗ ខោអាវរបស់នាយតូចនិងនាយក្រាស់ចាប់ផ្តើមរបូតចុះក្រោមគ្មានសល់នៅលើខ្លួនទៀតទេ ។