သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)

၂၅

တစ်နေ့တွင် အငြိမ့်သမကလေးတစ်ဦး သူ့ဘဝထဲ တိုးဝင်လာခဲ့ပြီး သူစီစဥ်ထားခဲ့သော ကြိုတင်မှန်းဆချက်များသည်လည်း ကမောက်ကမဖြစ်သွားချေတော့သည်။ လူတောမတိုးချင်သူ တစ်ခေတ်မောင်မှာ ရန်ကုန်မြို့ကြီးပြကြီးသို့ တက်ရောက်ကာ ချစ်ရသူကို ရှာဖွေရင်း သူ့ရည်မှန်းချက်တို့အား ဖြစ်မြောက်အောင် ဆောင်ရွက်ခဲ့လေသည်။

ယခု ကြည့်လေအုန်း။ တစ်ခေတ်မောင်တစ်ယောက် အသားတို့ပင် စိုလာသယောင်။ နေပူကျဲတဲတွင် ဧကများစွာကျယ်ဝန်းသော သနပ်ခါးခြံဝန်းထဲ အလုပ်လုပ်ခဲ့ရသည့် တစ်ခေတ်မောင်၏ အသားအရေမှာ ညိုခြောက်ခြောက်။ ယခုတော့ဖြင့် အသားပင် အနည်းငယ်ဝင်းလာကာ စိုပြေလာသယောင်။ သူပျော်ရွှင်နေ၍လည်း ဖြစ်လောက်ပေမည်။

တစ်ခေတ်မောင်မှာ ပြုံးတုံးတုံးဖြင့် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေ၏။ ညကလည်းနက်နေပြီမို့ ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းတိတ်ဆိတ်လို့။ ဘေးအိမ်များမှ ဆီမီးရောင် မှိန်ပြပြနှင့် သဘင်အိမ်အပေါ်ထပ်မှ မီးအလင်းရောင်များကြောင့်သာ လက်တစ်ကမ်းမှအရာများအား မြင်မြင်သာသာရှိနေခြင်း။ လမှာ မပြည့်သေး။ အစွန်းချွန်နေသော အကွေးလေးသဏ္ဍာန်သာရှိနေသေး၏။ လပြည့်ဖို့ရာ လိုသေးသည်။ လပြည့်နေ့ရောက်လျှင်လည်း တစ်ခေတ်မောင်တို့ သည်မယ်ရှိမည်မဟုတ်တော့။ ငါးမျက်နှာဘုရားပွဲတွင် အငြိမ့်ကနေလောက်မည်။

"စောင့်ရတာ အတော်ကြာနေပလား တစ်ခေတ်မောင်...."

အသံတိုးတိုးကလေး ထွက်ပေါ်လာသည်မို့ အိမ်လှေကားဆီသို့ အကြည့်ပို့မိသည်။ စောင့်မျှော်နေရသည့် လမင်းကလေးမှာ ယခုမှ သူ့ရှေ့တွင် ထွက်ပြူ၍လာတော့၏။ အစ်ကိုထွင်းမှာ ခြုံထည်ထူထူလေးအား ပုခုံးပေါ် ခြုံလွှားထားလျက် တည်ငြိမ်လှသော အနေအထားဖြင့် သူ့ထံ လျှောက်လှမ်းလာသည်။ အစ်ကိုထွင်း၏ အပြုအမူများမှာ မိန်းမမဆန်။ မနွဲ့ပျောင်းလှ။ သို့ပေသော်ငြား နူးညံံ့ကာ ညင်သာသည်။ ခြေသံတစိုးတစိမျှမထွက်။ အစ်ကိုထွင်းမှာ မူပိုင်အပြုံးရေးရေးကလေး ပန်ဆင်လျက် ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ဖြေးညင်းစွာ ဝင်ထိုင်လေတော့သည်။ တစ်လက်စတည်း သယ်ဆောင်လာသော မီးအိမ်ကလေးကိုလည်း ခပ်ဝေးဝေးတွင် နေရာချလိုက်သည်။ တစ်ခေတ်မောင်မှာလည်း အစ်ကိုထွင်းနံဘေးတွင် ဖြေးဖြေးသက်သာ ဝင်ထိုင်လေတော့သည်။ ကျိုးကျိုးကျွိကျွိမြည်၍မဖြစ်ပေ။ အငြိမ့်အဖွဲ့သားများ အိပ်မောကျနေကြပြီမဟုတ်ပေလား။