Love Of My Life [Completed]

Epi31(Unicode)

ပထမထပ်မြောက်ကနေ အောက်ဖက်ကိုလှမ်းကြည့်တော့ သူ့ပုံစံအတိုင်း ခပ်တည်တည်နှင့် ဆိုင်ကယ် နက်ပြာရောင်ကို မှီကာ ရပ်နေသည့် ခီ့ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

သူလည်း ငါးမိနစ်လောက်နေမှ အောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် ဆင်းသွားလိုက်သည်။

သူ့ကိုတွေ့တော့ မပြုံးလိုက်ရင်တောင် လက်ခနဲဖြစ်သွားသည့် မျက်၀န်းတစ်စုံကို သတိထားမိလိုက်ပါ၏။

ညိမ်တမင်ပင် ရုပ်ကိုခပ်တည်တည် ထားလိုက်သည်။

"ဘာလို့အောက်ဆင်းခိုင်းတာလဲ"

"ဘာလို့ရမှာလဲ တွေ့ချင်လို့ပေါ့ "

သူ့အမေးက ရယ်စရာပါလို့လား ။ ပြုံးစစ မျက်နှာဘေးက ရစ်လည်းခံရမှာပဲ ဆိုသည့် ပျော်ရွှင်နေတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ။

"ငါတော့ မတွေ့ချင်ဘူး "

"ဟုတ်ရဲ့လား ညိမ် "

"ဘာ...ဘာလို့မဟုတ်ရမှာလဲ "

"ညိမ်မတွေ့ချင်ပေမဲ့ ကျွန်တော်တွေ့ချင်တယ်လေ ။ ကျွန်တော်က တအားသတိရနေတာကို "

"အပိုတွေ"

"မဟုတ်တာ ညိမ်ရယ် ။ ညိမ်နဲ့ပတ်သက်ရင် အပိုဆိုတာမရှိပါဘူး "

"အဟမ်း "

"မိုးသန့် သူငယ်ချင်းလား "

ညိမ်တို့ တိုက်မှာနေတဲ့ ဦးလေးက အပြင်ကပြန်လာသည်ထင်၏။ ‌လှေကား၀နားမှာ ပိတ်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို နှုတ်ဆတ်လာသည်။

"ဗျာ ဟုတ် ။ ခီမင်းနည်းနည်း ဖယ်ပေးလိုက်လေ"

သူပေ့ာတော့ ခီက ဆိုင်ကယ်ကို ဘေးသို့နည်းမည်းကပ်သည်။ပြီးမှ...

"ကျွန်တော်က ညိမ့်ကိုအပြင်သွားမလို့ လာခေါ်တာပါဗျ "

"အော် အေးအေး ။ လူချောလေးတွေပဲ "

"ကျေးဇူးပါဗျ "

တိုက်ကဦးလေးနဲ့ အပြန်အလှန်ပြုံးရယ်ကာ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြောနေသည့် ခီတန်ကူးဇဏ်ကြောင့် ညိမ်ဆွံအသွားရသည်။

သူဘယ်တုန်းက လူမှူရေးကောင်းသွားတာလဲ ။
စကားစပြောရင်တောင် တော်ရုံလူဆိုပြန်မပြောတတ်တဲ့ သူကလေ။
သူ့အဖွားနဲ့ ပြဿနာတက်ရင်း လူစားထိုးခံလိုက်ရတာလား။