Sessiz Çığlık

Giriş Bölümü : Uyanış

Herkes neden benden bu kadar korkuyor ben ne yapıyorum ki? Gördüklerimi kimse görmüyor mu yoksa burası neresi? Aniden alarm çalar ve minik Akel gözlerini açar. Eline kalemini alan Akel gördüğü rüyanın etkisiyle her şeyi çizmeye başlar.Bir gölge , yılan , orman...

Aslında uyandığı gibi resim çizmesi bundan beş yıl öncesine dayanıyor.Akel hep böyle bir gölge ama aynı zamanda yılanı anımsatan rüyalar görür ama annesine bunu anlattığında ailesi daha üç yaşında böyle şeyler görmesi normal der çünkü bu yaşlarda çocuklar dikkat çekmek için elinden geleni yaparlar . Buna aldırış etmemişlerdir ta ki Akel'in odasında garip çizimleri yatağının altında görene kadar. Ailesi bu resimleri görünce aşırı korkmuştur çünkü Akel ailesi inanmadığı için o yaşta öğrendiği birkaç kelimeyi bile söylemekten hatta yeni kelime bile öğrenmekten vazgeçmiştir.Çizimlerle kendini anlatmayı tercih etmiştir ve bunu başarmıştı.Berin yani Akel'in annesi bir sürü psikoloğa götürmüştür ama hiç kimse bu durumla doğru düzgün ilgilenmemişti.Aradan nerdeyse bir yıl geçmişti ta ki babası Kıvanç sayesinde bir psikologla tanışana kadar.Kendisi Kıvanç Bey'in en yakın arkadaşı Deren Hanım.Küçüklüğünden beri bu durumun farkında olan Deren aslında Akel'in annesinin de bu durumun farkına varmasını bekledi belki de zamanı geldiğini düşündü.Bugünde o kişiyle yani Deren Hanımla randevusu olan Akel üstünü giyinmiş kahvaltı için ailesinin yanına iner:

-Günaydın kızım.

Akel sadece bakar ve ufak bir gülümseme yapar.Annesi "Bugün için heyecanlı mısın Akel ?"Akel elindeki defterle karalamaya başlar. Annesi tedirgin bir sürat ifadesiyle babasına bakar ve umutsuz oldukları her halükarda belli oluyordu.

-"Herkes hazırsa çıkalım."diyen babası arabayı çalıştırır ve Deren Hanım'ın iş yerine doğru yola koyulmaya başlarlar .Geldiklerinde kapıda onları sarışın , renkli gözlü, hafif esmer bir kadın karşılıyordu.Akel ile babasının yanına gelen Deren Hanım Akel'e gülümsemeyle elini uzatır:

-Hoş geldin Akel,bugün nasılsın?

Akel direk odaya doğru ilerler.Deren "Endişelenmeyin daha bir kaç seansımız oldu böyle olması normal.Her şey ilerleyince daha iyi olacak."der ve ailesine bir nebze olsa moral verir.

Akel'in yanına giden Deren masaya sessizce oturur ani seslerden irkilmesin diye.

-Bugün nasıl uyandın Akel?

Akel tedirgin bir şekilde elini başına götürür. Saçlarıyla oynamaya başlar. Tedirgin olduğunu anlayan Deren konuyu hemen değiştirir:

-Beni çizmeye ne dersin Akel? Akel hemen gülümseyerek eline defteri alıp çizmeye başlar. Aradan bir saat geçer ve resmi doktora uzatan Akel dikkatle onu izler:

-Akel bu aynı ben! Teşekkür ederim.

Farklı çizimleri defterinde fark ettikten sonra:

-Akel bunlar ne?

Akel tedirgin olur ve çizim defterlerini hemen çantasına koyar fakat sonrasında eline boş kağıt alarak bir şeyler karalamaya başlar.Adeta rüyasını çiziyor gibiydi.Pür dikkat izleyen Deren gördüğü şeyin aslında her gece Akel'in rüyasına girdiği kişiydi.Birden saat çalar ve bu sefer sabah ki olay aklına gelir ve odayı koşarak terk eder.

-Akel dur nereye gidiyorsun?!

Hızlı adımlarla annelerini bile görmeyen Akel arabanın arka koltuğuna oturur ve soluklanmaya başlar.Sanki o anı yaşamış gibiydi.Kafasını cama yaşlar kulaklıklarını takar ve sola döndürdüğünde işte o ağacın arkasından bir gölgeyle bir saniyeliğine ona görünür.Aniden el kol hareketleri yapmaya başlar hızlı kalp atışıyla gözleri kapanır.Annesi ve babası Akel' in yanına koşarlar hemen en yakın hastaneye götürür orda gözlerini açan Akel, elleriyle t harfi yapar.Bir şey yaptığının farkında olan annesiyle babası anlamaya çalışırlar ama başarısız olurlar.Doktor bakar ama pek ilgilenmez sadece çok korkmuş ondan kaynaklı ufak kriz yaşamış der ve geçiştirir.Bu duruma sinirlenen Kıvanç, kızını alır ve hemen eve götürür.Tek dostu minik kardeşi olan Atlas onu odasında karşılar ve o kadar mutlu olur ki sanki az önce kriz anı yaşayan o değildi.Onun dilinden tek anlayan kişi belki de Akel'in tek istediği buydu onu anlayan ona destek olan biri.Eğer öyle olsaydı belki de hayatı böyle olmayabilirdi kim bilir?