სასწრაფოს ხმა...ეს ფერები ერთმანეთში ირევა ცრემლიანი თვალები თავბრუს ხვევა,სამყარო ტრიალებს...ამას არ ვიმსახურებდი...ასე რატომ მომექცნენ...
ჯიმინ pov:
ბიჭები მოვიდნენ თეჰიონის პანიკის გამო სასწრაფო გამოვიძახე დააძინეს...მაღლაა სძინავს ახლა მისაღებშივართ ყველა ჩუმადაა მე კი ვფიქრობ რა შეიძლება სჭირდეს,
-ჯიმინ?
ფიქრებიდან თბილ და წყნარ ხმას გამოვყავარ
-იუნგი?
-აქ რატო ხარ
-წყლის დასალევად გამოვედი
-ჯიმინ...ნახევარი საათია აქ ხარ გიყურებ ამდენი ხანია და ვერ მხედავ რა გჭირს?
-ჩაფიქრებულივარ ვერ შეგამჩნიე მაპატიე იუნგი
-არაუშავს,ჯიმინ რაზე ფიქრობდი?
-იუნგი თეჰიონი მე მაბრალებდა...რატომ მაბრალებდა?ან რას მაბრალებდა?
-არვიცი...
-მართალია არ იცი შენ საიდან უნდა იცოდე...ან უნდა იცოდე
.
უცებ თავი ავწიე თეჰიონის ტელეფონს ძებნა დავუწყე იუნგი მეკითხებოდა რას ვაკეთებდი
ტელეფონი ვიპოვე და ესემესების ძიება დავიწყე,ჯონქუქი!თავი ავწიე ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე და კარისკენ წავედი*
-ჯიმინ?
-ჯიმინ სად მიდიხარ??
-არავინ გაბედოს გამოყოლა!
ყველა ჩერდება იუნგი მოდის მარა სოკჯინი აჩერებს მანქანაში ვჯდები და რაც შეიძლება სწრაფად ვწყდები ადგილს ჯეონის სახლისკენ ავიღე გეზი ნაბიჭვარი ჯეონისკენ ბრაზი მადგებოდა როცა მახსენდებოდა რაც მოხდა
Flashback:
დღეს ყველაზე ცუდი დღეა,ასე არ უნდა მომხდარიყო რატომ ხდება ყველაფერი ასე ცუდად?
ბიჭი თეჰიონის გვერდით ჯდება და მის სახეს აკვირდება
-რაგჭირს მშვენიერო?
-მე შარვალზე წვენი გადამესხა
-ოჰ ამის გამო წუხხარ?
-დიახ
-მაშ მოდი დაგეხმარები სანამ კონცერტი დაიწყება
-იყოს არ მინდა გასვლას ისედაც ვაპირებდი
-არაფერია მეც ვაპირებდი და ბარემ ერთად წავიდეთ
-კარგი...
თეჰიონს ვერ გაეგო ეს ბიჭი არსაიდან რატომ გაჩნდა მაგრამ არ ანაღვლებდა რადგან ჭუჭყიანი შარვლით იუნგისთან ფოტის ვერ გადაიღებდა!საპირფარეშოდია უხერზულია კარი იკეტება ამჯერად კლიტით თეჰიონი ხმაზე კრთება
ბიჭი მას უახლოვდება
