omnibus 1 seirei gensouki: geestenkronieken

Voorstukje en proloog

'j-jij! blijf daar staan ​​!
waarom moest hem dit overkomen? hij wist niet eens waar hij heen moest. hij liep gewoon door tot een jong meisje van dichtbij tegen hem schreeuwde.
seirei gensouki: geestenkronieken
hoezo? ah lim...
omdat ik jou heb, professor.
plotseling overmand door verlegenheid keek Celia naar beneden terwijl ze rood bloosde!
ik zal je nu naar binnen leiden, volg me alsjeblieft.
het mooie meisje glimlachte zacht maar vriendelijk. ze zag eruit als ongeveer de leeftijd van Rio, zo niet een beetje jonger: jong genoeg om een ​​winkelbediende in opleiding te zijn. maar er was iets vreemd volwassens aan de manier waarop ze zich hield.
seirei gensouki: geestenkronieken
latifa scheurde in tranen en begroef haar gezicht in rio borst.
haar kleine gestalte zat strak tegen hem aan, en haar porseleinachtige huid leek zo delicaat: fragiel genoeg om met een enkele aanraking te breken...

proloog
In een wereld ver, ver weg van de aarde...
Er was een jongen . een jongen die wist dat er geen redding was in deze rotte wereld. hier zouden de sterken de zwakken opeten - dat was de irrationele wet van deze wereld.
de zwakken zochten naar restjes, smeekten op straat, ondergingen gewelddadige mishandelingen en werden gedwongen tot een leven van misdaad.
elke dag werd deze jongen uitgebuit als slaaf.  zijn geest was allang versleten.  en toch dorstte hij nog naar iets meer.  hij wilde leven - al was het maar om de kans te krijgen een zekere man te doden.
hij zou zelfs zo ver gaan om aarde te eten om het voor elkaar te krijgen.
hij klampte zich alleen vast aan dat ene verlangen.

de ochtendzon scheen door het raam van een slecht verlichte kamer en wierp nauwelijks licht op het interieur.
de geur van roestig ijzer drong door tot elke centimeter van de kleine kamer. dode lichamen lagen verspreid over de met bloed doordrenkte vloer: een enkele zak stond in de hoek. het was net groot genoeg voor een klein kind.
mm! mm! Mmrgh!"" Er kwam een ​​gedempt geluid uit het kronkelende canvas. het hart van de jongen bonsde in zijn borst. hij hield zijn adem in om zijn beven te stoppen, kwam naderbij en maakte toen angstig het koord los.
de zak viel met een zacht geluid open. ja hoor, er was een jong, mooi meisje in een elegante priesteres jurk opgerold binnen. ze had lang, golvend lavendelhaar en paarse ogen.
ach ik wist het.  de jongen had geweten.  in deze wereld... was er geen redding.