17 yaşında bi genç kız Üvey annem 4 kardeşim ve babamla aynı evde yaşıyormuş. Hayatın gerçek yüzünü erken yaşta öğrenmiş. Hayatın tokadını bir çok kez yemişti. Hayat tıpkı ailesi gibi ona iyi davranmadı.
Güneşi söndürduler. Karanlıkta boğulursunuz. Bütünumutların ölünce İyice karanlığabatarsın. O karanlık evin olur. Yurdun olur. Alışırsın. Çıkmaz istemezsin. İstesen de çıkamazsın zaten!
06.10.2021
Akin kolumdan tutup arabasına bindirmişti. Zorla değil. İstemiyormuş gibi görünsem de istiyormuşum. Arabaya binince fark ettim. Yola çıkalı yarım saat oluyordu. Sadece benzin almaya durmuştuk. Nereye gittiģimize dair hiç bi fikrim yoktu. Konuşuyorduk. Sadece şarkı çalıyordu. Pencereyi açtım. Rüzgar çok güzel esiyordu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ara da sırada Akinin dikiş aynasından bakışlarını yakalıyordum. Bana bakarken. Her zamankinden farklı bi şekilde bakıyordu. Yumuşak...
"Ne oldu?"
"Hiç..."
"Ne oldu?"
"Sadece farklı bakıyorsun??"
"Nasıl farklı?"
"Yumuşak bakıyorsun. Şuan burada olmaktan keyif alıyormuş gibi. Her zamankinden farklı."
Küçük bi tebessüm yakaladım.
"Keyif alıyor musun?"
"Sen alıyor musun?"
"Önce ben sordum."
Cevap vermedi. Şarkısının sesini açtı. En çok dinlediğim şarkılardan biriydi.
Cevap vermesine uyuz olmuştum. Ayakkabimi çıkardım. Bacaklarimi kırdım. Cama doğru yaslandim.
"Uyuma bak. Taşımam seni."
"Taşıma. Sana taşı diyen yok!"
"İyi."
"Daha ne kadar kaldı. "
"Az kaldı."
"İyi."
10 dakika sonra Yedikule Zindanlarınin orada durup indik.
"Gerçekten Yedikule Zindanlari mi?"
"Evet? Beğenemedin mi?"
"Beğendim beğenmesine de. Burası nereden aklına geldi."
