Aldın bir güzelin âhını...
Seni eli kanlı zalim bilen gelinin neden tüm dünyayı karşısına aldı?
Ne uğruna?
Neyin uğruna?
Karşısına geçip sorsana!
Acım dinmiyor, zihnim susmuyor...
"Kimin uğruna, Ahra!" demeye dilim neden varmıyor?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Düşlediğim her evrende benimle birlikte nefes alan ve bu yolda yalnız olmadığımı hissettiren sevgili okurlarıma ithafen.
23.03.23
Yavuz Bingöl - İki Dağın Arası Maya Perest - Yok Bana Bu Cihanda
1. Bölüm "Gordion Düğümü"
Kendimi bildim bileli her defasında kaçtım. Bedenime ruhumdan daha yakın olan ölümden kaçabilmek için yaşamaktan geri kaldım. Bilinmezliğin ortasındaysa hep bir başımaydım. Korkulu rüyalarımın canavarlarıyla canım pahasına köşe kapmaca oynadım.
Ben oyun oynamayı erken yaşta geride bıraktım lakin onlar bırakmadı peşimi. Canavarlarımın oyunlarıysa eğlenceden epey uzaktı. Küçük ve savunmasız bir kız çocuğu için değil sadece, yaşamak isteyen her canlı için korkunç bir saklambaçtı bu.
Kedinin fareyle oynadığı gibi oynadılar benimle. Yıllarca. Gölge gibi gizliden gizliye. Hem de fırsat buldukları her yere sinsice sızarak, hedef şaşırtarak, öldürmekten çok süründürmek için can atarak. Kimler, istedikleri neler bilmem. Öldürmektense süründürmek, ölmek için yalvartmak istercesineydi işleri.
Ahu gözlü ceylanın kanına susamaktı bu. Öyler der dedem. Ormanın derinliklerinde muğlak hiyerarşiden, esrarengiz düzenden sorumlu kim ise almıştı işte akmayan kanın kokusunu. Şimdi oyun oynamak isteyen oydu. Beni çaresizliğimden vurmuştu.
Bense oyun oynama yaşımı bir avuç toprakla anne ve babamın mezarına saklamıştım. Çünkü bir tek orada bulamazlar sanmıştım. Şimdiyse onlar bırakmıştı benimle oynamayı. Zira artık kediler de fareden korkar olmuştu.
Kurallar da oyunlar gibi bir gecede yıkılmıştı o akşam. Bundan sonra kimin sözü geçeceği ise muammaydı. Çözümlenemeyen bilmecenin ucunda saklı kalmıştı. Tek taraflı oyunların yerini tehlikeli labirentlerden kurtulmak almıştı.
Bana çıkan tüm yollarsa şimdiden tek bir kişi tarafından kuşatılmıştı. Artık kaçmak ne kadar imkansızsa orada barınmak da o kadar acılıydı. Payaslı hanedanlığında yaşamaya çalışmak kaçtığım kurşunların tam ortasında olmaktı. Tadacaktım tüm bunları. Biliyordum. Yine de bir ihtimal kendimi kurtarmak istiyordum. Sonun başlangıcındaysa gerçekten de kurtuluyordum. Şimdi değilse bile zamanı yaklaşıyordu, hissediyordum.
Ağustos, 2020 Beyrut, Lübnan
Dün yaşananları, gecesinde hayatımıza dahil olan insanları düşündükçe uyku girmiyordu gözüme. Hayatımla beraber uykularım da çalınalı çok olmamıştı. Yine de başımı yastığa koyduğum herhangi bir zaman diliminde, gözlerimi kapattığımda anında geri açtıracak zehirli bir bakış olmamıştı hiçbir zaman.
