divenire

Ares

Misschien moet ik mezelf eens voorstellen. Bij deze.

Hi, ik ben Ares. Voor jullie ben ik waarschijnlijk die ene marginaal die voor zijn plezier meisjes in elkaar ramt in de trein. Maar ik zweer het, ik ben anders. Ik ben echt iemand anders dan ik ben. Kun je nog volgen?
Ooit was ik normaal. Ik volgde het leven zoals ze het in de boekjes deden. Ik had ouders met een normale job, een zusje en een broertje. Tijdens de eerste 3 jaar van mijn middelbare schoolleven volgde ik heel braaf de richting Latijn. Tot dat...

Wel ja, ik ga het gewoon zeggen. Jullie kennen me toch niet. Dus, wat boeit het? Tot dat mijn moeder overleed. En nou nee, ga nu geen medelijden met mij hebben. Dat is exact iets wat ik niet nodig heb in mijn leven, dank je vriendelijk. 't Is eigenlijk redelijk cliché dan hoor. Mijn pa kon het verdriet niet aan, begon te drinken. Reed op een dag met mijn broertje en zusje naar school en verongelukte. Einde verhaal.

...

En ik? Ik bleef over. Op straat. Waar ik leerde dat gevoelens bullshit zijn. Het enigste wat er telt in de wereld is drugs. Die dingen maken je pas gelukkig. Bovendien kun je er nog heel wat geld mee verdienen.