CHAPTER THREE: Hug
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
I need you like a heart needs a beat
"Бурхан минь, тэр ч солиотой чадварлаг юм аа. Сургууль даяар алдартай байх нь аргагүй юм байна."
Хисыны талаар ямар нэг зүйл урьд хожид сонсож байсан эсэхээ санахгүй нь. Гэхдээ охидын яриагаар бол тэр үнэхээр алдартай нэгэн бололтой. Царайлаг нэмээд чадварлаг бол нэр хүнд нь ийм байх цаг хугацааны асуудал.
Харин иймэрхүү залуусийн ерэн есөн хувь нь үнэхээр шалиг байдаг. Долоо хоногийн өмнө үдэшлэг дээр таарсан нь түүний ээлжит нэгэн охин болох өгөөшийг өөрөө үмхчихсэн хэрэг байж.
Гэхдээ л уруулынх нь амтыг одоо болтол мартаж чадахгүй нь ээ. Бодох төдийд түүний амьсгал, гар нь хүзүүг минь яаж илбэж байсан гээд л тэр мөчид мэдэрсэн бүх зүйл тархийг маань бүчих нь тэр.
Би "Ена, Хисын найз охинтой юу?"
Ена "Найзлаад хоёр жил болсон хэрнээ би чамайг Сонхүнээс өөр хүн ярьж байхыг чинь анх удаа л сонсож байна."
Би "Зүгээр л сонирхол татаад."
Ена "Чи түүнээс өөрийгөө олж харахгүй байна уу?"
Би "Яагаад?"
Ена "И Хисын бүх зүйлдээ сайн. Дуулж бүжиглэх, спортын чадвар, царай гээд л. Яг чам шиг. Тийм болохоор л өөртэйгөө адилхан хүнийг сонирхсон байх."
Би "Ена, магтаалд чинь баярлалаа. Гэхдээ би тийм ч сайн биш шүү дээ. Зүгээр л энгийн нэгэн."
Ена "Үгүй дээ, чи хангалттай сайн."
Сургуульд байхад би бөмбөгнөөс айдаг байсан юм. Хүүхдүүд тоглох нэрийдлээр байнга над руу шидэж, хөл бөмбөгийн бөмбөгөөр толгойг минь хагалах шахам цохичихдог байсан. Тэгээд л санаандгүй гэж уучлал гуйчхаад цааш явахдаа чанга чанга инээгээд л явна. Хэн нэгний дор орохгүйн тулд, би спортоор ч бас хичээллэсэн. Дор нь орчих юм бол ахиад шархлах вий гэхээс үхтлээ айж өнөөдрийг хүртэл өөртөө нэг ч амралт өгөөгүй юм.
