ဖုန္းဆက္ပိး hyung ရဲ့အစီအစဥ္တိုင္းလုပ္ဖို့
အျပင္ကို ထြက္ခဲ့သည္ ထံုးစံ အတိုင္းအျပင္မွာ ရပ္ေနျကေသာ သက္ေတာ္ေစာင့္ နွစ္ဦး။
ခပ္ေဝးေဝး ေနရာကို လွမ္းျကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်က္ျပေနေသာအရပ္ေလးတစ္ခု ။
ကိုယ္လည္း အခ်က္ျပပိး အထဲသို့ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္
"အ့!!!!"
ခပ္စူးစူး အသံျပဳလုိက္ေတာ့ အေျပးဝင္ေရာက္လာေသာ
ထိုလူ နွစ္ဦး
"သခင္ေလး ဘာဖစ္လို့ပါလဲ"
ျပိဳင္တူ ထြက္လာေသာအသံ
"ဗိုက္က အရမ္း အ့ နာတယ္ "
လို့ေျပာေရာသိသာစြာ ပ်က္ရြင္းသြားေသာမ်က္နွာမ်ား
"ခဏ သည္းခံေပးပါ က်ေနာ္ boss ကိုသြားေခၚလိုက္မယ္
မင္း ခနေနေပးလိုက္ သခင္ေလးနဲ့ "
ဒုတ္!!!
"အ့"
"ေတ်ာင့္ ခင္ဗ်ား အ့"
"ဟိုေလး!!!"
"hyung!!!"
ပူးကပ္သြားေသာ ကိုယ္နွစ္ခု
"hyung ဟီး ဟင့္"
"အဆင္ေျပသြားပိ အခု စိတ္မပူနဲ့ေတာ့ ကိုယ္ေရာက္လာပိ
မငိုနဲ့ အျမန္ ဒီကေန သြားျကရေအာင္"
"ဟု သြားမယ္ hyung"
ထိုေနရာမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အရိပ္ေလးနွစ္ခုက
လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေသာ အသိုက္ျမံဳေလးတစ္ခုစီသို့
"hyung "
"အင္း ဟိုေလး"
"အဆင္ေျပမွ လားသူက လက္ေလ်ာ့မွာ မဟုဖူး
သူ က်ေနာ္တို့ကို ရွာေတြ့ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
စိတ္မျငိမ္သက္စြာတရစက္ထြက္လာေသာစကားသံ
"ရူး စိတ္ေအးေအးထား ဟိုေလး"
"ဒါပင္မဲ့ "
"အဆင္ေျပတယ္ စိတ္မပူနဲ့ ဒီေနရာကို သူမသိေလာက္ဖူး
ဒါက ကိုယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အိမ္ မို့စိတ္မပူနဲ့ေတာ့ေနာ္ "
စိတ္ပူေနသူေလးအား ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ တင္းက်ပ္စြာဖက္ထားလ္ုက္ေတာ့ တင္းက်ပ္စြာျပန္ဖက္တြယ္လာေသာသူ
ထိုသူေလးအား ရင္ခြင္ထဲမွခနထုတ္ပိး နူတ္ခမ္းသားမ်ားလြမ္း
ေမာစြာဖိကပ္ နမ္းမိေတာ့ တုန့္ျပန္လာသည့္ သူ။
YOU ARE READING
Psycho ဆန္ေသာ အခ်စ္
Randomဘယ္လိုပဲ ဖစ္ဖစ္ မင္းေလးက ကိုယ္ Kim soke jin အပိုင္ပဲ ဘယ္ကိုပဲ ေျပးေျပး ကိုယ္လက္က မလႊတ္နိုင္ဘူး ဆိုတာ သိသင့္တယ္ ဘယ်လိုပဲ ဖစ်ဖစ် မင်းလေးက ကိုယ် Kim soke jin အပိုင်ပဲ ဘယ်ကိုပဲ ပြေးပြေး ကိုယ်လက်က မလွှတ်နိုင်ဘူး ဆိုတာ သိသင့်တယ်
