MHS:Disastrous Clique [SOON TO BE PUBLISHED UNDER PIP]COMPLETED

DYSTHYMIA 11

“Cheska?!”

CHESKA'S POV

“AISH! Late na ako! I'm pretty sure the game already started. Bakit ba kasi sobrang traffic ng Pilipinas, eh!” kanina pa ako magrereklamo dito sa loob ng Jeep. Pinagtitinginan na rin ako ng iba pang mga pasahero na nasa loob ngayon ng jeep na sinasakyan ko. Maybe they're confuse why kanina pa ako bulong ng bulong dito.

Nang makarating ako sa tapat ng malaking gate ng school namin. Hindi pa naman nakahinto ng maayos ang jeep ay wala akong sinayang na oras pa. Diretso ako talon at tumakbo papasok ng gate.

Takbo lang ako ng takbo hanggang sa makarating na ako sa Gymnasium. Saktong pagkarating ko sa gymnasium ay papalabas na si Lyme dala ang bag niya na nakasabit sa kaliwang braso nito.

Tapos na ba ang game? Bakit ang bilis naman ata?

“Lyme!”

Napahinto ito sa paglalakad saka dahan-dahan na nag-angat ng tingin. Nang magtama ang paningin namin ay lumiwanag ang kaniyang mukha at saka  binigyan ako ng malaking ngiti.

Agad naman itong tumakbo papalapit sa akin na ikinatawa ko.

“Hoy! Ano ka ba. Dahan-dahan lang!” sita ko sa kaniya nang muntikan na siyang matalisod. Pero tumawa lang ito ng mahina.

“Bakit ngayon ka lang?” ang kaninang ngiti ay napalitan ng seryosong mukha na ikinabahala ko.

“Sorry.” hindi ko maintindihan kong bakit kailangan ko pang magsorry. Kong tutuusin pwede ngang hindi nalang ako pumunta rito. Mas maraming importanteng bagay akong aasikasuhin kaysa sa bagay na ito.

Pero may parte sa akin na nakokonsensya ako dahil hindi ko napanood ang game niya which was their last and final game pala.

“No, it's fine. Ano ka ba!” he muttered. This time, there is a happiness in his voice. He even mess my hair when he said that kaya matalim ko siyang tinignan pero tumawa lang siya.

TAHIMIK akong naglalakad dito sa field ng school. Kasabay ko naman sa gilid ko ay si Lyme na kanina pa tahimik. Mukhang malalim ata ang iniisip niya.

“Psst!” siniko ko ito.

Lumingon naman siya sa akin na nakakunot ang noo habang naghihintay sa sasabihin ko.

“You're too quiet. It's creeping me out.” biro ko pero seryoso parin ang mukha niya. Maybe he's mad at me because I wasn't able to attend of their final game? There's no other reason than that, I think?

Tahimik ulit kaming naglalakad at walang nagkikibuan. Kaya naman ay napahinto ako sa paglalakad at ganun rin si Lyme. Naguguluhan siguro ito kong bakit ako tumigil. May naisip na kasi akong paraan kong paano ako makakabawi sa kaniya. Hopefully ayos lang sa kaniya itong naisip ko. Hindi pa naman siya sanay sa mga ganoong bagay.

“Why did you stop?” he curiously asked. Instead of answering his question. I immediately grabbed his left wrist at kinaladkad ko siya hanggang sa makarating kami sa tapat ng gate ng school.

“Cheska, where are you taking me? Are you going to kidnap me right now?” he muttered. I know he was just joking around kaya inirapan ko lang siya. He even smirked.

“Shut-up. Just follow me, ok?” paalala ko. Tumango lang siya kaya naman ay kaagad ko siyang binitawan at naunang maglakad palabas ng gate. Naramdaman ko naman siyang sumunod sa akin sa likuran ko.

“Saan ba talaga tayo pupunta, Where are we going Cheska?” basag ni Lyme sa katahimikan naming dalawa. I just rolled my eyes in silence and never turn my back to face him. I might get irritated if I'll face him.