သံလက်ဝါးမဖဲဝါ part-2

Start from the beginning
                                    

"ဘယ်ဟုတ်ရမှာလဲ တာတေရာ။ မွေးကတည်းက
မြင်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဘဘုန်းမပျံခင်မှာ
ငါ့ကို ဆေးပေါက်ပေးတာကွ။ အဲဒီမှာတင်
ဆေးအောင်သွားတယ်လို့ ဘဘုန်းက ပြောတာပဲ၊
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နာနာဘာဝကို ငါ မြင်လာရတာ"

"ဆေးပေါက်တယ်ဆိုတာ ဘာလုပ်တာတုံးကွ"

"ဟကောင်ရ၊ လူကြီးတွေ ပေါင်မှာ ထိုးကွင်း
ထိုးတာ မင်းမြင်ဖူးတယ်မို့လား ၊ ကြေးစုတ်နဲ့
ထိုးတာလေ"

"အေး မြင်ဖူးတာပေါ့ကွ"

"အဲဒီလို ကြေးစုတ်နဲ့ ဆေးပေါက်တာကို
ပြောတာကွ။ ဟောဒီ မျက်ခွံနဲ့ မျက်ခမ်းလေးတွေမှာ
ပေါက်တဲ့ ဆေးတွေက စွမ်းသွားတာကွ၊
ဒါကြောင့် ငါ ဒါတွေ မြင်ရတာ"

"ဟာ မင်း အဲဒါတွေ မြင်နေရတော့ မကြောက်ဖူးလားကွ"

"မြင်ခါစတုန်းကတော့ ကြောက်တာပေါ့ကွ၊
နောက်တော့လည်း ရိုးသွားတာပါပဲကွာ"

"ဒီအကြောင်းကို ငါ အခုမှသိတာ။ မင်းကလည်း
အင်မတန် ပါးစပ်လုံတဲ့ ကောင်ပဲ"

"အခုတောင် မင်းကို ငါ လုပ်ပေးစရာရှိလို့
ဒီအကြောင်းပြောပြတာကွ"

"ဟေ ငါ့ကို ဘာလုပ်ပေးမှာတုံး"

"မင်း ငါမြင်သလို မြင်ကြည့်ချင်လား။ ကြောက်သလား"

"ဟေ အဲဒီလို လုပ်ပေးလို့ရလို့လား ဘထစ်"

"ငါမေးတာ မင်းဖြေလေ တာတေရာ၊
မင်း ကြည့်ချင်သလား"

"အေး ကောင်းပြီ၊ မင်းလက်ဖဝါးနဲ့ ငါ့လက်ဖဝါးနဲ့
ကပ်ပြီး ဆုပ်လိုက်၊ အေး ဟုတ်ပြီ၊ မင်းမျက်စိ
ခဏမှိတ်ထား"

ကျုပ်ကလည်း ထူးဆန်းတာမှန်သမျှ သိပ်စမ်းသပ်ချင်တာ
ဆိုတော့ ဘထစ် ခိုင်းတဲ့အတိုင်း လုပ်တာပေါ့ဗျာ

"ဆေးစောင့်ကြီး၊ ကျုပ် မြင်သလို ကျုပ်သူငယ်ချင်း
တာတေက မြင်ချင်လို့တဲ့။ သူ့ကို ဒီတစ်ည မြင်အောင်
ကျုပ်ဆီက ဆေးကို ကူးပေးလိုက်ပါဗျာ"

ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံး ပူခနဲ့ ဖြစ်သွားတယ်ဗျ။
ပြီးတော့ မျက်လုံးတွေက လှုပ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
ကျုပ် နှာခေါင်းထဲမှာ အနံ့သင်းသင်းကလေး
မွှေးသွားတယ်။ ကတိုးနံ့လိုလိုပဲဗျ။

တာတေ [ညမဖတ်ရ]Where stories live. Discover now