1🖤

14 3 0
                                    

Katerina:

Llevo horas corriendo sin un rumbo fijo, no he podido procesar toda la información recibida de David. Jamás se me ocurriría matar a nadie y mucho menos a Maaden, no a él. Sonará loco decirlo pero yo sentía cosas por él.

No sabría explicar exactamente porqué o como, pero Maaden Hawkins me atraía y mucho. Me resulta imposible creer que Sabrina lo haya matado.

Cada vez que Sabrina toma el control de mi cuerpo cosas horribles pasan y siempre soy yo la que paga las cuentas. No creo ser capaz de superarlo.

Tener Trastorno de Identidad Disociativo (TID) es horrible, sobre todo cuando la Psicosis se hace cada vez más intensa. Joder, siempre he querido una vida normal y por el contrario, ha sido un puto caos.
Sigo corriendo, sin aliento. Las piernas me fallan por el cansancio, me obligo a parar en medio de la calle.

No me doy cuenta que un auto viene en mi dirección, el ruido ensordecedor del claxon me hace reaccionar, demasiado tarde, las luces del vehículo son lo último que veo antes de que todo se volviera negro.

—No creímos que sería tan fácil encontrarla...

Oigo una voz desconocida bastante cerca de mí, abro los ojos con delicadeza y a la vez con dificultad. Me duele mucho la cabeza.

Siento mi cuerpo en reposo, estoy situada en un sofá negro, es la sala de una casa, pero no me resulta conocida.

—Que bueno que despiertas—un señor se me acerca de una forma que no me gusta nada—no has dado un buen susto.

Esboza una falsa sonrisa.

—Yo... ¿Dónde estoy?—siento la debilidad y la resequez en mi boca.

—Ahora mismo estás en un lugar seguro—me acerca una botella de agua—necesitas descansar.

—No—digo con dificultad—, yo necesito irme—se me dificulta tragar el líquido—yo a usted no lo conozco. Déjeme ir por favor.

—Tranquila Katerina—me dice—Hay mucho de lo que tenemos que hablar.

Siento mi cabeza al explotar.

—¿Usted de dónde me conoce?—balbuceo—cómo...¿cómo sabe mi nombre?

—Todo a su tiempo Katerina.

—Por favor se lo suplico—sollozo—no me haga daño.

—Esa no es mi intención al contrario—me trata de tocar pero me aparto—Yo sólo quiero protegerte.

—¿Despertó?—reconozco esa voz...

Si ha venido a rescatarme ¿por qué pregunta si desperté.?
¿Él tiene algo que ver? No no creo, sería imposible.

—Marcco—susurro llorando—dime que viniste por mí—siento mi pecho agitado—¿Dónde estuviste? ¿Por qué me dejaste? Yo... Yo

—Katerina—trata de calmarme—necesito que estés relajada. Yo te lo explicaré todo.

—Vámonos Marcco—le suplico—Sabrina tomó el control y fue un desastre—hablo sin pausa—No sé cómo llegué aquí. David. El niño. Maaden. Esto esto...

—Katerina por favor necesito que respires—me acaricia el cabello—tienes que calmarte para poder entender todo. Tuve que irme por una buena causa, y después cuando volví ya no estabas pero no dejamos de buscarte.

—Esto es demasiado para mí Marcco—lloro—mi vida es una pesadilla.

Marcco me abraza y nunca había sentido tan segura, mi hermano es mi lugar seguro.

—Creo que es hora de empezar a aclarar las cosas—el señor nos interrumpe.

—No creo que sea un bueno momento papá—Marcco se sorprende por su error.

Yo me quedo paralizada, miro a Marcco en busca de una respuesta que no llega.

Miro al señor.

—¿Papá?



NOTA: hoooooola pequeños psicóticos y seres de luz🖤🖤🖤🖤. Sé que estuve desaparecida un tiempo *llora* pero la universidad me tenia a tiempo completo.

Voy a aprovechar este mes de vacaciones y trataré de actualizar más seguido.👀

Les traje este mini capítulo porque no me podía esperar a ver las reacciones de ustedes (y porque se lo merecen) *risa malvada* estoy preparando algo tremendo(sin humildad). Así que quiero que se desahoguen en los comentarios.

Dejen su voto💜

Los amo infinitamente

Ai ajuns la finalul capitolelor publicate.

⏰ Ultima actualizare: Jan 02, 2023 ⏰

Adaugă această povestire la Biblioteca ta pentru a primi notificări despre capitolele noi!

Psicosis (Segunda Parte) EN PAUSAUnde poveștirile trăiesc. Descoperă acum