Drifting with the Waves (Elyu Series #1)

Chapter 29

"Ako na ang bahala kay Primitivo. Hayaan mo, kakausapin ko siya. Alam ko namang mabuti ang intensyon niya sa iyo, eh. Nagkataon lang talaga..." he trailed off and stared at me. Hindi na niya tinuloy ang sasabihin niya.

Umusog ako at nilapitan si Papa saka siya niyakap nang mahigpit. Hindi ko alam kung kailan ko ulit madadama ang yakap niya pagkatapos nito kaya susulitin ko na. Alam kong pagkakataon ko na din ito para ayusin ang relasyon naming dalawa ni Mama pero wala pa ring makakatalo sa koneksyon ko kay Papa.

Even if I leave La Union, I'll always be a daddy's girl.

"Mag-iingat kayo dun, ha? Magpapakabait... susundin niyo si Mama tapos mag-aral kayo nang mabuti. Pangarap kong magkaroon ka rin ng normal na buhay, Sereia, na hindi inaalala palagi ang pamilya mo. Gusto kong maging masaya ka."

"Masaya naman ako sa inyo, eh." I cried.

"Alam ko naman, anak, pero iba pa rin ang saya kapag naabot mo na ang mga pangarap mo at kapiling mo ang taong mahal mo. Kung kayo ni Primitivo, kayo talaga. Sa ngayon, huwag nalang muna nating ipilit dahil magkakasakitan lang."

Papa rubbed my back and comforted me until I fell asleep. Nang magising ako, sobrang sakit na ng ulo ko. I groaned and slowly looked around my room.

Kahoy ang sahig pero semento ang dingding. May kulay asul na durabox sa tabi ng kama ko at maliit na desk na ginawa pa ni Papa para sa akin. May mga litrato kaming magkakapatid sa sidetable ko at iyong family picture naman namin na hindi ko magawang itapon o itago. Kulay asul din ang kurtina na bulaklakin at tumatakip sa bintana. Kapag hapon, sumisilip ang araw sa loob ng kwarto. Kapag tanghali naman, sobrang init dito.

I wanted to memorize this childhood room because I don't know when I'll see it again. Ang dami kong memories sa kwartong ito. Lahat yata ng iyak at tawa ko, saksi ang kwartong 'to. Hindi ko maisip kung paanong magagawa kong iwan ito.

Hindi ako nakaramdam ng gutom kaya natulog ulit ako. Each time I close my eyes, all I see is Ivo and his crying face. I know it would haunt me in my dreams for years to come. Hinanda ko na ang sarili ko sa bawat umagang gigising ako na mabigat ang dibdib dahil kahit sa panaginip, nakikita ko siya.

Napag-desisyunan na namin ni Mama na huwag na akong mag-enroll para sa second semester. Gagamitin ko nalang ang natitira kong oras sa pagp-process ng mga papeles ko pati na rin ang additional requirements na pinadala ng NYU nang mag-email sila sa aking nakapasa ako.

I wanted to celebrate, but I couldn't even put a smile on my face. Dapat proud ako sa sarili ko pero ang hirap ngumiti sa ganitong sitwasyon. Para lang akong robot na ginagawa ang mga utos ni Mama araw-araw.

"Malapit ka nang umalis, Raya. Kailangan mong sabihan ang mga kaibigan mo. They deserve to know..." palaging paalala ni Mama sa akin.

When I managed to compose myself, I told Lulu that I'm going to leave. Umiyak siya nang malaman iyon pero niyakap niya pa rin ako nang mahigpit at sinabing masaya siya sa naging desisyon ko.

Isa-isa ko din silang sinabihan na aalis ako kaya agad na umuwi si Celeste sa Elyu at kulang nalang maglupasay sa bakuran namin dahil sa pinaghalong tampo at lungkot sa nalaman.

"Ilang taon? Aalis ka agad-agad?" she's in the verge of tears as she shook my shoulders. "Bakit ka aalis?"

I took a deep breath and tried to calm her. Maiiyak din ako kapag umiyak siya, eh. Ipinaliwanag ko sa kaniya ang lahat kung bakit kailangan kong umalis. She was crying while I told her that I'm going to chase my dreams.

"Alam ba ni Ivo?"

Marahan akong tumango. "Siya ang unang nakaalam."

Celeste cried harder. "May sinabi ba siya sa iyo?"