ACUN
Dünya, demek...
oysa dünyanın beni barındırıcak kadar yeri yokmuş. Ben yok olurken hiçbir şey yapmadı. Benim yok oluşumu izledi öylece.
Ben daha çok küçükken ailem trafik kazasında vefat etti. Yetimhaneye verildim. Ama içime kapanık bir çocuktum. Hiçbir şey yapmaz sadece pencereden gökyüzünü izlerdim. Gel zaman git zaman yaşımız büyüyordu. Benim yaşımda ki çocuklar çalışırdı sürekli, ama anlamazdım neden çalışıyorlardı diye yaşım 18 olunca, o zaman anladım niçin çalıştıklarını meğerse; 18 olunca yetimhaneden ayrılmak zorundaymışız o yüzden de herkes çalışmış başını sokucak bir yer bulmaya çalışmış. Tabi ben sadece yiyip yattığım için, onlar gibi başımı sokucağım bir yer de olmadı. Bende sokakalarda yaşamaya başladım geceleri kış ayı olduğu için çok üşürdüm ve bir yer buldum diyince bir kişi gelip bu bank benim derdi. Yok ben burda yatıyorum derdi. Sokakaları tek tek gezerdim uyuycak bir yer bulmak için, Buldum da, öyle çok sevinmiştim ki anlatamam. Çöpün orda ki bir banka kuruldum ve uyudum. Bir takım seslere uyandım meğer sabah olmuş insanlar geçiyormuş, o bakışları görmeiniz lazımdı. Acıyarak bakıyorlardı bana. O sırada karınmıdan guruldama sesi geldi ama bir şey alıcak param yoktu. Ben böyle kara kara düşünürken bir kadın elinde ki simiti poşete koyup çöpe attı ve arkadaşına dönerek
'' Bu ne ayol soğuk bu'' dedi.
Ben kadına öylece bakakaldım. Biz burada yiyecek bir şey bulamazken onun dediği şeye güldüm. ''İnsanlar birşeylerin kıymetini bilmiyordu çok yazık. Şükretmeyi bilmiyorlardı.'' kadıının çöpe attığı simiti çıkartıp büyük bir iştahla yedim. ''Bunada şükür'' dedeim içimden. Hava çok soğuktu ve ben çok üşüyordum. Çöpe baktım belki birşey bulurum diye o sırada gözüme yırtık pırtık bir kazak çarptı hiç düşünmeden elime aldım, giydim. Saat ilerliyordu ve ben sokakta öylece dolanıyordum. Akşam olunca yatacak bir yer aramaya başladım. Bir banka kuruldum, tam uyyacaktım ki polisler seslendi, kalkıp hemen kaçtım. Neden kaçtım onu bende bilmiyordum. Şimdi yatacak başka bir yer bulmalıydım. Polislerden uzakta bir yerde olduğumu fark edince bir banka çöktüm ve uyudum. gözlerimi açtığımda çok sesizdi ortalık bu beni biraz tedirgin etti. Gözlerimi açtığımda karşımda yaşlı bir adam oturuyrdu. Takım elbise giymişti. Belliydi zengin biriydi ama benim burada ne işim vardı ki. Adam bana gülümsedi ve beni deli gibi korkatacak şeyleri söyledi.
'' Korkma delikanlı, sadece hasta çocuklara yardım ediceksin. Organlarını alıcaz ve ihtiyacı olan çocuklara vericez. Sen iyilik yapmış olucaksın.'' Diyince
tirtit titremeye başladım korkudan. Ne yani bunlar beni öldürücekmiydi. Kalkmaya çalıştım ama fayda etmedi o zaman fark ettim beni bağladıklarını. Adam, adamlarına bir el işareti verince, adamlardan bir tanesi yanıma gelip ellerimi çözdü ve beni karşıda duran amilyat masasına doğruu götürmeye başladırlar.
'' Bırakın beni, ben size birşey yapmadım. Nolursunuz bırakın beni.'' Diye, Keşke bende o çocuklar gibi yatmak yerine çalışsaydım, keşke ama bu saatten sonra ne fayda. Bütün umutlarım tükenmişti, beni bir sedyeye yatırdılar ve burnuma beni bayıltacak birşey koydular. O an herşey bulanıklaştı ve gözlerim karanlığa teslim oldu.
''Bırakın beni, bırakın beni, ben bir şey yapmadım.'' diye haykırarak uyandım. Yetimhanede ki herkes bana endişeli gözlerle bakıyordu. Ne yani bunların hepsi bir rüyadan ibaret miydi.Ne demek oluyordu bunlar, bana bir işaret mi verdi ALLAH. O an bir karar verdim bunların olmasını istemiyorsam. Yatmayı bırakmam gerekirdi. O günden sonra derslerime o kadar çok çalıştım ki liseden derceyle mezun oldum üniversite de burs kazandım. Okulun yurdunda kalmaya başladım. O rüya gerçek olmasın diye elimden gelenin en iyisini yaptım. İş adamı oldum herkesin hayran duyacağı, kıskanacağı, tanınan biri oluduum. O rüyada bana olanın başka bir gence olmasın diye elimden gelen herşeyi yaptım. Ben başarmıştım ve nice gencinde başarmasına vesile olumuştum. Onların KARANLIK ACUNLARINDA KAR TANESİ olmuştum ve olmaya da devam edicektim son nefesime kadar.
Umudunu kaybetme, İllaki açık bir kapı vardır. Sadece düşün ve yap.
