Ben Milas Çelik 16 yaşındayım lise 2'ye gidiyorum yetimhanede yaşıyorum çünkü ben 6 yaşımdayken annem ve babam gözlerimin önünde kendi evimizde yandılar.5 tane de abim vardı ama..onlar da ölmüşler...her gece uykumdan kâbuslarla uyanıyorum sürekli on...
Sabahın olmasını deli gibi istiyordum çünkü geceler bana dar geliyordu,ya da abilerimi görme korkusu bütün bedenimi sarmıştı...Eğer Mete'nin anlattığı doğruysa çok sevinirim fakat onları tekrardan kaybetme korkusuna dayanamıyorum. Düşüncelerimin arasında kendimi uykunun kollarına bıraktım.
Sabah olduğunda üstümde ağır bir yük vardı zar zor gözümü araladığımda üstümde Efe'nin olduğunu gördüm "OHA ÖKÜZ MÜSÜN KALK ÜSTÜMDEN!!" dememi aldırış etmeden yanağımı ısırmaya başladı "BENİĞM PRENSESİM UYANMIŞ MIĞIĞI" salak gibi kulağımda bağırıyordu sonra bana baktı suratımın asık olduğunu fark edince durdu "Ne olmuş benim bebeğime" sorusuna omuz silkip yataktan kalktım Efe'ye bakmadan "Odadan çıkar mısın üstümü değiştireceğim!" terslemiştim ama ben hiç iyi değildim ki. Efe lafımı hiç ikiletmeden ama bana uzun uzun baktıktan sonra odadan çıktı. Kendi kendime derinden bir of çekerken dolabıma ilerledim bugün hiç modumda olmadığım için sade ve her zamanki gibi spor giyinmeyi tercih etmiştim;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çantamı alıp odadan çıktım ve beni bekleyen Efe kuşumun yanına doğru ilerledim ama hâlâ yüzüm asıktı. Efe'de çok tarz bir çocuk olduğu için mükemmel gözüküyordu;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Beraber okula doğru ilerlerken ortam sessiz ve gergindi sanki iki yabancı gibiydik fakat bu çok uzun sürmedi sessizliği bozan Efe olmuştu "Aklın dün ki olayda" bana bakarak ekledi "değil mi?" dedi ve haklıydı kafam yerde bir şekilde "Evet" dedim Efe önüne bakarak kolunu omzuma attı "Meleğim onları aslında seviyorsun" dedi kafamı hayır anlamında salladım "Kendine yalan söyleme seviyorsun işte ama kabullenmek istemiyorsun haksız mıyım" ve ekledi "Onları tekrardan kaybetme korkusu yaşıyorsun ve ben bunu görebiliyorum" dedi sonra omzuma attığı eliyle sol yanağımı sıktı "Güzelim sen ne karar verirsen hep arkandayım okey mi" dedi ona bakarken gülümsemeye çalıştım "Okey" dedim ve ona sarıldım.
Okula geldiğimde gözlerim nedense Mete'yi arıyordu koridorda bulamayıp hızla kantine indim ve evet oradaydı ama durgundu neden ki? Birşey mi olmuştu? Of neden onu düşünüyorum ki daha tanımıyorum bile.
Ben düşüncelerimle cebelleşirken Mete'nin bana doğru geldiğini gördüm "Milas ben dün için özü-" lafını bitirmeden ben konuştum ciddi bir sesle "Tamam" dedim ağzından küçük bir inilti gibi "Ne" çıkmıştı fısıldar gibiydi "Sizinle konuşacağım" dedim zoraki bir gülümsemeyle "Gerçekten mi" dedi kafamı salladım ne ara olduysa kendimi onun kollarında buldum "Milas......çok çok teşekkür ederim" dedi âdeata küçük bir erkek çocuğu gibiydi onun bu haline gülmemek elde değildi hafifçe gülümsedim "O zaman okul çıkışı abimlerimizin yanına gidiyoruz onlarla konuşursun" dedi tamam anlamında kafamı salladım o sırada da zil çalmıştı "Neyse iyi dersler" dedim ve el sallayarak merdivenlere yöneldim. Sanki içimde ki boşluğun yarısı tamamlanmış gibiydi.
