Prototype

After - Part 26

"Απλα δεν πιστευω οτι ο Ζαυν εχει και τις καλυτερες προθσεις" λεει χαμηλοφωνα, τα ματια του στραμμενα προς τον δρομο.

Αρχιζω να γελαω και κατσουφιαζει. "Οου ενω εσυ εχεις? Τουλαχιστον Ο Ζαυν ειναι καλος απεναντι μου" δεν μπορω να σταματησω να γελαω. Η ιδεα οτι ο Χαρρυ προσπαθει να με προστατεψει με καποιο τροπο ειναι αστεια. Ο Ζαυν ειναι φιλος, τιποτα παραπανω. Οπως και ο Χαρρυ.

Ο Χαρρυ γυριζει ψηλα το βλεμμα του αλλα δεν μου απανταει. Ανοιγει παλι την μουσικη και η τσιριχτη μελωδια κυριολεκτικα πληγωνει τα αυτια μου.

"Μπορεις σε παρακαλω να την χαμηλωσεις" τον ικετευω.

Χαμηλωνει την ενταση αλλα συνεχιζει να παιζει. "Αυτη η μουσικη εινια απαισια" του λεω και γελαει.

"Φυσικα και δεν ειναι, θα μου αρεσε να μαθω την γνωμη σου για το τι ειναι καλη μουσικη" χαμογελαει. Δειχνει τοσο ξεγνιαστος με το παραθυρο χαμηλωμενο, το αερακι να φυσαει μεσα απο τα μαλλια του. Σηκωνει το ενα του χερι και ριχνει πισω τα μαλλια του. Λατρευω τον τροπο με τον οποιο τα μαλλια του φαινονται γυρισμενα προς τα πισω. Διωχνω τις σκεψεις απο το κεφαλι μου.

"Λοιπον μου αρεσουν οι Bon Iver και οι The Fray" απαντω.

"Φυσικα και θα σου αρεσαν" ξεκαρδιζεται στ γελια.

"Τι τρεχει με αυτους? Ειναι απιστευτα ταλαντουχοι και η μουσικη τους ειναι υπεροχη" υπερασπιζομαι τις δυο αγαπημενες μου μπαντες.

"Ναι ειναι ταλαντουχοι...εχω ακουσει οτι η ικανοτητα τους ειναι να βαζουν τον κοσμο σε υπνο" γελαει και πλησιαζω με το χερι και τον χτυπαω ελαφρα στον ωμο.

"Λοιπον εγω τους λατρευω" λεω χαμογελωντας. Αν μπορουσαμε να παραμεινουμε σε αυτη την κατασταση, ισως και να περνουσα ωραια. "Που παμε?"

"Πηγαινουμε σε ενα απο τα αγαπημενα μου μερη"

"Που βρισκεται που?"

"Στα αληθεια πρεπει να γνωριζεις ολα οσα συμβαινουν, ε?"

"Ναι...Μ'αρεσει να.."

"Τα ελεγχεις ολα?" διακοπτει και μενω σιωπηλη. Ξερω οτι εχει δικιο, αλλα ετσι ειμαι εγω. "Λοιπον δεν θα συ πω μεχρι να φτασουμε...που ειναι σε 5 λεπτα απο τωρα" μου λεει και καθομαι πισω στο δερματινο καθισμα του αυτοκινητου. Τι ειδος αμαξιου ειναι αυτο ετσι και αλλιως?

"Τι αμαξι ειναι αυτο?" τον ρωταω. Χρειαζομαι εναν αντιπερισπασμο αφου δεν γνωριζω που πηγαινουμε.

"Ειναι ενα καλσσικο Ford Carpι" απαντα, καυχιεται περηφανος για το αμαξι του. Ξεκινα να μου μιλα για αυτο, παρολο που δεν εχω ειδα απο αυτοκινητα. Μου αρεσει να βλεπω τα χειλη του καθως μιλαει, ο τροπος που κινουνται αργα, καθως οι λεξεις ειναι ακομη πιο σιγανες. "Δεν μ'αρεσει να με κοιταζουν επιμονα" λεει αποτομα αλλα μετα απο λιγο χαμογελαει.

"Εεε...εγω απλως ακουγα" λεεω ψεματα, το στομα μου στεγνωνει.

"Φτασαμε" λεει και στριβει σε ενα δρομο με χαλικια.