Prototype

After - part 23

''Πηγαινεις καπου?'' Με ρωταει και εγω κουναω τα ματια μου παρολο που δεν μπορει να με δει.

''Οχι, απλα επαιρνα ενα 20λεπτο υπνο'' Του λεω και ανασηκωνομαι.

''Εβαλες ξυπνητηρι για να εισαι σιγουρη οτι ο υπνος σου θα ειναι 20 λεπτα?'' γελαει.

''Ναι'' Τι τρεχει με αυτον? Το μονο που κανει ειναι να με κοροιδευει. Αρπαζω τα βιβλια μου και αφηνω τακτοποιημενα, ψαχνωντας το προγραμμα μαθηματων μου για να κολλησω σημειωσεις πανω σε καθε ενα παο τα μαθηματα μου.

''Εισαι καμια ιδιοφυια ή κατι τετοι?''

''Οχι απλα μου αρεσει να εχω καποια πραγματα οπως τα θελω, δεν ειναι κακο να ειναι κανει οργανωμενος Χαρρυ.'' Του πεταω και γελαει. Αρνουμε να κοιταξω στο μερος του αλλα μπορω να τον δω να κινηται και να σηκωνεται απο το κρεβατι. Σε παρακαλω μην ερθεις εδω.Σε παρακαλω μην ερθεις..και στεκεται απο πανω μου. Αρπαζει τις σημειωσεις μου για την Λογοτεχνια και προσπαθω να του τις παρω, αλλα επειδη ειναι κόπανος τις σηκωνει ψηλα που πρεπει να σηκωθω για να τις πιασω. Τις πεταει στο αερα και πεφτουν κατω τελειως ανακατεμενες.

''Μαζεψε τις'' Απαιτω και εκεινος χαμογελαει πονηρα και αρπαζει τις σημειωσεις της Κοινωνιολογιας μου και κανει το ιδιο. Σκυβω γρηγηρα να τις μαζεψω πριν πατησει πανω τους και εκεινος γελαε. ''Χαρρυ σταματα!'' Φωναζω και αυτος κανει το ιδιο με τις επομενες σημειωσεις μου. Εξαγριωμενη, σηκωνωμαι ορθια και τον σπρωχνω απο το κρεβατι μου.

''Σε καποιον δεν αρεσει να ειναι τα πραγματα του ανακατεμενα'' λεει, χωρις να σταματαει να γελαει.

Γιατι πρεπει παντα να γελαει μαζι μου?

''Οχι! Δεν μαρεσει!'' Φωναζω και παω να τον σπρωξω ξανα. Προχωραει προς το μερος μου και αρπαζει τους καρπους μου, σπρωχνωντας με στον τοιχο. Το προσωπο του ειναι μολις μερικα εκατοστα απο το δικο μου και εγω ανασαινω παρα πολυ βαρια. Θελω να του φωναξω να με αφησει να φυγω, να μαζεψει αυτα που εριξε κατω και να τον χτυπησω ή να τον κανω να φυγει, αλλα δεν μπορω. Εχω παγωσει κολλημενη στον τοιχο γοητευμενη απο τα πρασινα ματια του που καινε τα δικα μου. ''Χαρρυ, σε παρακαλω'' Επιτελους βρισκω τις λεξεις. Δεν ειμαι σιγουρη εαν τον παρακαλαω να με φιλησει ή να με αφησει. Η ανασα μου δεν εχει ηρεμησει ακομη και η δικη του οσο παει και γινεται πιο βαρια. Τα δευτερολεπτα που περνουν φαινονται σαν ωρες και εκεινος βγαζει το ενα του χερι απο τον καρπο μου αλλα το αλλο του χερι ειναι αρκετα μεγαλο για να τους κρατησει και τους δυο. Για ενα δευτερολεπτο νομιζω οτι θα με χτυπησει αλλα το χερι του παει στα ζυγωματικα μου και απαλα βαζει τα μαλλια μου πισω απο το αυτι μου. Την ωρα που ακουμπαει τα χειλια του στα δικα μου ορκιζομαι οτι μπορω να ακουσω το σφυγμο του και η φωτια κατω απο το δερμα μου δεν αργει να κανει την εμφανιση της. Αυτο το συναισθημα εχω να το νιωσω απο το προηγουμενο Σαββατο βραδυ. Εαν μπορουσα να νιωθω μονο ενα συναισθημα για την υπολοιπη την ζωη αυτο θα ηταν. Δεν αφηνω τον εαυτο μου να σκεφτει γιατι τον αφηνω να με φιλησει ξανα ή τα ασχημα πραγματα που θα πει μετα το φιλι.