*အားပါးပါး လွရက္လိုက္ေလျခင္း*
"ပူေနရင္လည္း ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ပဲလာကူလိုက္ပါေတာ့လား! ေလပဲေပါေနၿပီးေတာ့မ်ား"
ဟန္ခ်ီစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာလိုက္မိပါသည္။
ဟုတ္သည္ေလ လာကူမယ္ေတာ့မရွိ နားၿငီးေအာင္စကားမ်ားေနၿပီးေတာ့မ်ား!
ယာခင္းထဲထိလိုက္လာၿပီး သူကေတာ့ အရိပ္ေအာက္မွာထိုင္ေနၿပီး လုပ္ရသည့္သူမွအားမနာလာညီးျပေနေသးတယ္။
ဟန္ခ်ီ႕ရဲ႕ခပ္ဆတ္ဆတ္စကားေၾကာင့္ ခ်မ္းေျမ့ ေတြေဝသြားမိပါသည္။
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သား...... ကိုယ္ကမကူညီတဲ့အျပင္ နားဒုကၡေပးသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။၀ါးခေမာက္ေလးေဆာင္း ဖလံထည္အကြက္လက္ရွည္ေလး၀တ္ထားၿပီး ေခြၽးဒီးဒီးက်ေနေအာင္ ျမက္ႏႈတ္ေနတဲ့ ခ်စ္ရသူကိုၾကည့္မိေတာ့....
၀ါး၀င္းေနတဲ့ လက္ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြက ျမက္ပင္ေတြေပၚေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနသည္မွာ လွရက္လြန္းလွပါသည္။
*သို႔ေသာ္ ခ်စ္ရသူလက္ေလးေတြနာေနေတာ့မည္။ *
*ခုမွေတြးမိရလား ေသစမ္း ခ်မ္းေျမ့ေမာင္ေရ ေသစမ္း *
ေနာက္ဆုံး မေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အရိပ္ထဲမွထကာ ယာခင္းထဲဆင္းရပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ အစကတည္းကမကူညီခ်င္တာမဟုတ္ပါ။ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္မ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ ျမတ္ႏႈတ္သည္ဆိုတာ ဘုရားစူး ခ်မ္းေျမ့ဘ၀မွာတစ္ခါမွမလုပ္ဘူးသည့္အရာပါ။ ခုလည္း အခင္းထဲဆင္းၿပီးမွ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္မသိ။
ခ်မ္းေျမ့အႀကံအိုက္ေနစဥ္ ထြက္လာတဲ့ခႏိုးခနဲ႔ရယ္သံနဲ႔စကားသံေလးက...
"ဟြန္႔...လုပ္ေရာလုပ္တတ္ရဲ႕လား"
"လုပ္..လုပ္တယ္ပါတယ္"
ကြၽန္ေတာ္ပ်ာပ်ာသာလဲျပန္ေျဖေတာ့ သူ႔အလုပ္သူသာျပန္အာ႐ုံစိုက္သြားျပန္တဲ့ခ်စ္ရသူေလး...
ခ်မ္းေျမ့မွာေတာ့ ခ်စ္ရသူေလးလုပ္ကိုင္ေနပုံကိုသာၾကည့္ၿပီး လိုက္လုပ္ရင္း......
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
တစ္နာရီခန္႔ေလာက္ၾကာၿပီးတာေတာင္ ကိုယ့္ခ်စ္ရသူေလးမွာဇြဲကေကာင္းေနတုန္း...
ကိုယ့္မွာသာ..ေနကပူ ဗိုက္ကဆာနဲ႔ မလုပ္ဖူးတာေတြလုပ္ၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၿပီ....
ဟူး...မရေတာ့ဘူး ခနနားမွ။ ေမာေမာနဲ႔ေျမႀကီးေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်မိေတာ့သည္။ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ျမက္ႏႈတ္ရတာ ေျခေတြလည္းက်ဥ္လွၿပီ။
ေျခေထာက္မ်ားကိုဆန္႔တန္းရင္းအေၾကာေျဖေနတုန္း ဖင္ေအာက္မွ႐ြစိ႐ြစိတစ္ခ်ိဳ႕ကိုခံစားမိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်မ္းေျမ့ ဖင္မွာစူးခနဲ...
ေနာက္ပိုပိုစူးလာကာ...... ကပ်ာကလ်ာထရပ္ၿပီးၾကည့္မိေတာ့ ပု႐ြတ္ဆိတ္အုံႀကီး.....
"အား...." ခနဲေအာ္ရင္း ၀တ္ထားသည့္ပုဆိုးကိုခါထုတ္ေသာ္လည္း ႐ြစိ႐ြစိနဲ႔ခံစားေနရတုန္း....
ဟန္ခ်ီမွာေတာ့ အားခနဲေအာ္သံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့...
မဖြယ္မရာပုံစံနဲ႔ ပုဆိုးႀကီးလွန္ေလွာေနသူ
ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရတ္မ်က္လုံးေတြမွိတ္လိုက္မိ
ရင္း.......
"ခင္ဗ်ား အဲ့တာဘာလုပ္ေနတာလဲ!"
ခ်မ္းေျမ့လည္းခ်စ္ရသူရဲ႕ခပ္ဆတ္ဆတ္အသံေလးေၾကာင့္ပုဆိုးကိုခါရင္း အတြင္းကိုငုံၾကည့္ေနရာမွ ေခါင္းေထာင္လာၿပီး....
"ဟို...ဟို ေမာင္ ပု႐ြတ္ဆိတ္ကိုက္လို႔ ခါခ်..."
"ဘယ္ကပု႐ြတ္ဆိတ္ကကိုက္တာလဲ"
"ပု႐ြတ္ဆိတ္အုံေပၚဖင္ထိုင္မိတာ...အား လုပ္ပါဦး ဘယ္ကကိုက္လို႔ကိုက္ေနမွန္းမသိဘူး ခါခ်လည္းမရ......." ေျပာရင္းတျဖင္းျဖင္းနဲ႔ခါေနျပန္ပါသည္။ လုံးစုၿပီးကိုင္ထားတဲ့ပုဆိုးကဒူးေခါင္းအထက္ပင္ေရာက္ေနၿပီး စလြယ္မသိုင္း႐ုံတမယ္ပင္။ လူကလည္းခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔။
ဟန္ခ်ီမွာေတာ့ေရွ႕ကလူအျဖစ္အားၾကည့္ရင္း ငိုအားထက္ရီအားသန္ခ်င္လာသလို။ ေဘးဘီကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္မိေတာ့ ထိုလူ႔ရဲ႕လႈပ္ခါရမ္းေနပုံကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးစိစိျဖစ္ေနၾကတဲ့
ေဘးအခင္းက မိန္းကေလးတစ္သိုက္....
ဒီလူေတာ့အရွက္ျဖန္းျဖန္းကြဲၿပီလို႔ေတြးမိေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ကတားမရဘဲ တဟားဟားေအာ္ရယ္မိပါေတာ့သည္။
*ဘယ္နဲ႔ ပု႐ြတ္ဆိတ္အုံမွဖင္ထိုင္ရတယ္လို႔*
ဤသိုျဖင့္ ထန္းပင္ကုန္း႐ြာ၏ ယာခင္းေလးတစ္ခုတြင္ ပုဆိုးကိုတျဖင္းျဖင္းခါရင္းခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနေသာေကာင္ေလးႏွင့္ ထိုေကာင္ေလးအား ဗိုက္ႏွိပ္ၿပီးရီရင္း ၾကည့္ေန ေသာေကာင္ေလးတို႔၏ ပုံရိပ္ေလးသည္ ရက္စြဲေလးတစ္ခု၌ အမွတ္တရတစ္ခုအျဖစ္ တည္ရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။
18.6.2022(Sat)
// Hnin Satt Hmone☃️❄️
YOU ARE READING
"အကြင်နာပိုပါသည် မောင့်ဟန်ချီ"(Completed)
Short Story"မောင့်နာမည် ချမ်းမြေ့မောင်ပါ ဟန်ချီရဲ့စိတ်ရောကိုယ်ရောနှစ်ပါးစလုံးကိုရွှင်လန်းချမ်းမြေ့စေမယ့်ချမ်းမြေ့မောင်ပါခင်ဗျာ... ဟဲဟဲ" //ချမ်းမြေ့မောင် "ဒီမျက်နှာရူးကတော့လား...." //လှမျက်ဟန်ချီ (ကျေးလက်ဟာသလေးပါနော်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးပါပဲ။ကျွန်တော့်ရဲ့ပထမဆုံး...
အခန်း(၂)(Zawgyi)
Start from the beginning
