(3.Anlatım)
Anya tıpkı annesi ve babası gibi olmak istiyordu. Kendilerinin her zaman çok havalı olduklarını düşünürdü.
Ayrıca onlar kendisi için bir güneş ışığıydı. Yetimhaneden alındıktan... bir ailesi olduktan sonra onlara bunu nasıl ödeyeceğini bilmiyordu.
Geçmiş yıllarını hatırlamak istemiyordu... insanların geçmişinin kendisi gibi olmasını istemiyordu. Bu yüzden bir casus olarak her şeyi düzeltmekte kararlıydı.
Biliyordu ki barış için kendisine ihtiyaçları vardı. Onu gazlandıran şeylerden biri de buydu ama dahası vardı.
Anya kendisi 17 yaşında Eden Koleji'ne giden sıradan bir öğrenci... ya da bir casus??
Kendisi 11 yıldır bunun için eğitilmişti (17 yaş-6 yaş=11 yaş)
6 yaşından beri Eden Koleji'ni araştırıyordu. Bu sayede bir sürü tecrübesi vardı: gizli geçitler...kolay ulaşım yerleri... anahtarlar gibi..
Eskisine göre çok daha iyiydi. Saldırgan aletleri kullabiliyor, daha zeki, iyi bir gözlemci, kurnaz ve babası gibi kılık değiştirebiliyor ama tam onun gibi değil.
Onun en büyük silahı ise BİR PSİŞİK OLMASIYDI.
Psişikler insanların aklını okuyabilirdi ve bu da onun çok yararınaydı.
Psişik denince aklına her zaman 6 yaşındayken oynadığı yakantop gelirdi..
Şu var ki bu sayede insanların aklını okuyarak özel bilgileri elde edebiliyordu.
Peki bir casus olacaksa kod adı ne olacaktı...
Kendisi kod adının "Alaca Prenses" olmasını istiyordu. "Alaca Prenses" "Alaca Karanlık" ve "Dikenli Prenses'in" birleşimiydi. Sonuçta onlar gibi olmak istiyor, değil mi?
Ancak casus olmanın da can yakıcı noktaları vardı: Gizli Polisler...
Kendileri ismindeki gibi gizlidirler ve casuslar için bir tehdittir. Onları yakalar, sorgular ve çeşitli bilgiler elde edip olayları durdurmaya çalışırlardı.
Anya'nın yakınlarından biri de gizli polisti... Annesi, Yor'un kardeşi.. Yuri idi... Yuri bir gizli polisti.. ilk hedeflerinden biri Alaca Karanlık'tı. Sonrasında Anya'da buna eklenmişti.
Ama nafile ki casuslarında kendilerine özel numaraları var. Bu yüzden hiç yakalanmıyorlardı.
Peki... Anya'nın ilk görevi neydi?
-Eden Koleji'nde ki bir kitap..
