Never Thought (Ranz Kyle Viniel Fanfiction) COMPLETE

Chapter 67: The Untitled Ending

RANZ'S P.O.V.

Six months and seven days...

Six months and seven days na ang nakalipas....ambilis ng oras diba?

Pinagmamasdan ko lang ang mga pictures na nakasabit sa pader ng gallery na ito at hindi ko mapigilang mapangiti. Napatigil ako sa harap ng isang malaking picture. Ang pinakamalaking picture dito sa gallery na ito.

Isang litrato ng isang lumang fountain. Faded na ang kulay nitong light blue at maberde ang gilid-gilid nito. May nakaupo din na babaeng nakaputi sa gilid ng fountain. Nakatungo siya na tila pa tinitingnan ang laman ng fountain at may sinag pa ng araw na nakatapat sa kanya. Maganda ang pagkakakuha ng litrato. Magical.

Napangiti ako. Naalala ko nanaman sya.

"Uy pare ngiting-ngiti ka dyan ah. Tama na yan. Magsisimula na tayo" sabi ni Ully sabay akbay sakin.

"Okay na ba lahat?" tanong ko.

"Ikaw nalang ang hinihintay!" nakangising sabi nito. "Oh! and on the way na sina Cav" habol pa ni Ully bago sya umalis.

Huminga ako ng malalim at iniikot ang paningin sa buong gallery at tumango. Pumunta na ko sa may pinto at tumayo doon. Naramdaman kong nag-vibrate ang cellphone ko kaya agad kong tiningnan.

From: Cav

We're here.

Nagreply ako agad at itinago ang cellphone ko bago ko binuksan ang pinto and there i saw her. Nakatayo sya sa labas at nasa likod nya si Cav. Naka-blindfold sya pero may ngiti sa mga labi nya. My favorite smile. Oh how I missed that smile!

"Hoy ano ba to? Emeghed naman. Nakakaloka yung pag-blind fold ah"

Napatawa ako nung sinabi nya yun. I love her quirkiness.Gusto ko syang yakapin pero ayoko namang masira yung plano ko. Tinanguan ko naman si Cav at inilalayan nya naman sya papasok. Nang nakapwesto na sya sa gitna, umalis na si Cav at nagpunta sa gilid kasama ang iba pa. Actually, everyone is here. Parents namin,mga kapatid ko, sina Trish, ang Chicser, sina Alexis, Harry, basta lahat.

Pumunta ako sa likod nya ang leaned to her right ear.

"Hi. I missed you"

Narinig kong napasinghap sya sa pagbulong ko. Nagulat pa ata. I chuckled. Ang cute nya talaga. Alam nyo nanaman na siguro kung sino itong babaeng kasama ko diba?

Right. Krinnel Coleen Santiago.

My Krinnel Coleen Santiago.

Dahan-dahan kong tinanggal ang blindfold at nang matanggal ko yun ng tuluyan, nakita ko ang malaki nyang ngiti nang makita nya ang gallery. Humarap sya sakin ng ngiting-ngiti at niyakap ako ng sobrang higpit. Niyakap ko din sya pabalik. God knows how much I missed this girl.

"*sniff*...Grabe naman...*sniff*...nag—nag-exhibit ka pa ng p-pictures *sniff* ko...hahaha *sniff*....thank you...*sniff*.....i missed you Ranz..." umiiyak ang Coleen ko. Haha.

Hinigpitan ko lalo ang yakap ko sa kanya. "I missed you too...so much"

Nagtagal din ng ilang minuto ang hug na yun bago kami naghiwalay sa yakap ng isa't-isa. Tumingin sya sa paligid at napatawa ng konti.

Puro litrato nya ang laman ng gallery. Stolen shots mostly. Ito yung mga pictures na kinuhanan ko dati. I decided to make an exhibit of her pictures as a gift for her.

A gift for her return.

Nagtataka ba kayo kung anong nangyari these past few months?

Well, una sa lahat, the surgery failed. Hindi gumana yung angioplasty na ginawa sa kanya kaya after a month, nagpunta sya sa America para dun ipagpatuloy ang pagpapagamot at ang panibagong surgery. Five months sya dun. We barely had any contact with each other.

Until one day I received a call from her mom saying that her second surgery is a success and here she is, standing right beside me.

Yung mga mata nya nagtitwinkle habang pinagmamasdan ang mga pictures nyang nakasabit dito sa gallery. Nakuha ng pansin nya ang picture ng fountain. Lumapit sya dito at hinaplos ang litrato.

Nakuha ko tong litrato na to bago sya umalis papuntang America. Nakwento nya kasi sakin dati na nagwish daw sya sa fountain na ito na sana makita nya ko sa personal at natupad naman daw kaya naisipan naming pumunta doon.

Actually, I made a wish there. I wished na sana gumaling na si Coleen and true enough, she did.

"This is beautiful..." manghang sabi nito habang nakatingin parin sa litrato.

"You're beautiful.." sambit ko kaya napatingin sya sakin at tumawa habang naiiling-iling. I missed that laugh.

I hugged her again (for the second time) and she hugged me back.

"Hoy panget Ranz, namiss talaga kita alam mo ba yun?..salamat dito sa exhibit. Ayan, feeling ko tuloy ang ganda-ganda ko. Nakakainis ka, lagi mo nalang akong pinapakilig! Panget ka talaga." napatawa naman ako dun. "Ranz, Thank you so much...I love you.."

"I love you too.."

———-THE END———

Sorry guys. This may not be the best ending ever and I really am sorry for disappointing you all. I wanted to give you the best ending ever, believe me. But i don't have any ideas kung pano yung best ending na yun. I'm really sorry.

Kung may next story man ako, I promise, I'd be active and i'll give it the best ending (or probably the best story line) ever!

This is my first story at umabot sa mahigit 202k ang reads nito and for that, THANK YOU SO MUCH! Sa mga readers ko mapa-silent man o hindi, thank you so much for taking time and reading my story and sorry for disappointing you.

Thank you for the votes, comments..basta! Thank you for everything!

Hanggang dito nalang ang kwento nina Coleen at Ranz...magpapaalam na sila sa inyo. Mamimiss daw nila kayo.

Ayun so....Maraming salamat guys! Sorry ulit ah! 'Til next time! I love you! xoxo

—sneaksturrswagger :)