When The Night Sky Becomes Lively

XIX

Umabot na sa third row ang bilangan ngunit umabot lang ito sa six dahil doon nakaupo ang dalawang suspended.

Sa fourth row na ulit nagkaroon ng number eight. And as expected, lalaki ulit ang bago naming member. Naka undercut ito at ang bangs niya ay sideways. Siya rin 'yung kagrupo ni Alcantara n'ung badminton na hanggang taga-serve lang. Si Marcos Sanchez.

Mukha pa lang, halatang wala ng maambag. Pero sana lang ay magkaroon sila ng initiative na tumulong kahit kaunti sa intel gathering or sa mismong reportings. At least, that's the ideal.

Umabot na sa unahan ang bilangan. At ang pang-apat na otso ay tumapat kay Althea Rodrigo-ang isa sa mga kaibigan ni Jasmine. Posibleng siya ang magbuhat sa'min sa gagawing presentation.

Maybe it's just me, pero mukhang honor student yata siya dati. I don't have a proof yet. And I don't wanna try to confirm it either. Mahahalata ko rin sa mukha kung matino siya mag-aral o hindi. Tho I couldn't say that I'm confident on my accuracy.

Honor student...huh. I sighed. Let's just move on and get the hell out of it. Baka sumama lang ang pakiramdam ko.

"Kung gayon, lahat ng nasa first row ang magiging in-charge ng grupo niyo. 'Yung ibang members, maghanap na kayo ng pwesto."

Reiza left her seat and searched for her groupmates. While the others are doing the same thing, I decided to stay for a while. May mga taong lumabas na room para doon magplano. Ang iba naman ay nagkumpol dito sa loob.

Tumayo na rin si Alcantara at kumaway sa pupuntahan niya. Sinundan ko siya ng tingin at halata namang si Jasmine ang pupuntahan niya dahil magkagrupo silang dalawa. Wow. Mag-bestfriend talaga ang dalawa ah. Good luck, you two.

Maybe it was me, pero mukhang may sumagot sa mga sinabi ko. Jasmine saluted before going outside the classroom. I did the same, recognizing the kind gesture. I dunno, but I felt something that I rarely feel.

Ang swerte kapag magkagrupo ang mga magkaibigan. Parang dati lang ay kagrupo ko sina Mike at Rhiana at nakakagawa kami ng enough results. Not to mention, nagiging assets ko pa minsan ang mga resources nila. It's not forced so I would take it for granted.

I shook my head, driving my thoughts at the back of my head. Lumingon-lingon ako at napagtanto kong magkasama na pala ng dalawa kong mga kagrupo. Pareho silang nakatambay malapit sa upuan ni Rodrigo. Ang mga nasa unahan naman ay nagbubunutan sa kung sino ang mauuna. Nagbe-briefing na rin siguro sila sa mga idi-discuss na topic.

Ang dalawang lalaki sa amin ay nagkukuwentuhan sa kung anumang napanood nila sa PBA. Hindi ko rin naman sila masabayan dahil iba ang mundo ko sa mundo nila. Pero siguro kung normal lang ako mag-isip ay...

"Reporting huh," I muttered, "I had experience about this thing, pero mamamatay kami sa kaka research." Or at least, on my part. Mabuti na lang ay hindi nila napansin ang pinagsasabi ko.

I dunno if I should trust my groupmates. Frankly, I'd rather fly solo than let them do their work. At least if everything became out of control, I could only blame myself.

What should I do? Should I'd be the one calling the shots? But if I did that, either I mess it up or delay our progress. And that's a horrifying outcome.

I took a deep breath. Mabuti na lang at napigilan ko ang emosyon ko. Baka magsisigaw pa ko ng parang tanga dahil sa ginawa ko. Nah, I'll just take the bare minimum. Alam kong medyo mayabang ang pagkakasabi ko, pero hindi ako gumagalaw ng walang rason. Para sa kanila rin ang ginagawa ko.

Now. What should we do? Become an individualist that recognize their values and talents? Or a collectivist that prioritize the group itself rather than the individuals?