I'm inlove with a dota player.

Chapter 8

Julia POV

"Sammy" tawag niya.

Hindi ko alam kung titingin ba ako. Hindi ko alam kung kaya kong harapin siya.

"Sammy, sam" pagtawag niya ulit at ramdam kong palapit na siya sakin.

Hindi ako makakilos, gusto kong tumakbo pero hindi ko magawa. Bakit ngayon pa, wrong timing ka naman.

"Sammy, I miss you" sabi niya sabay yakap nang napaka higpit sakin. Bakit kapa bumalik.

"Aaah" Hindi ako makapag salita.

"Sam, I miss you damn much. Sorry kung iniwan kita, but now Im back. Ready nako Sammy." sabi niya.

"Ready kna? Are you sure? Bakit bigla ka na lang babalik. Umalis ka nang walang sinasabi tapos ganito babalik ka bigla. Hindi mo alam kung anong naranasan ko, bakit babalik ka kung kelan nagsisimula nakong hindi umasa." sa wakas na sagot ko siya huminga ako nang malalim.

"Sammy sorry, kailangan ko yun gawin. Hindi ko gusto pero wag kanang umangal bumalik naman ako eh" sabi niya.

"Aalis nako, kailangan ko na ulit nagpahinga. Parang bumalik lahat ng sama ng loob ko. Bakit bumalik kapa" sabi ko sabay tanggal ng pagkakahawak niya at mabilis na tumakbo.

" Sammy!" sigaw niya pero hindi ako tumingin at dire-diretso lang.

Iyak ako ng iyak habang naglalakad sa kalsada. Hindi ko alam kung anong sinasabi sakin nang mga nakakasalubong ko.

Lakad lakad lakad.

"JULIA!!!!" biglang naramdaman ko nalang ang sarili ko sa braso ni Gene? What si gene?

"ANO BA NAMAN MAGPAPAKAMATAY KABA! MAG INGAT KA NAMAN!" sigaw niya pero hindi padin bumibitaw sa pagkakayakap sakin.

"Ah ano bang nangyari!" walang alam kong sagot.

"Wala kang alam? ALAM MO BANG MUNTIK KA NANG MASAGASAAN? ONTING INGAT JULIA BUHAY MO ANG NAKASALALAY DITO." sagot niya.

"Aah. Sorry." di ako makasagot. Puro takot at lungkot ang nararamdaman ko.

"Halika kna, ihahatid na kita. Baka kung ano pang mangyari sayo tara na" -Sabi niya.

Nagparaya nalang ako bukas nako magpapasalamat. At bukas ko nang itatanong kung paano niya ko niligtas ang gusto ko lang gawin ngayon ay magpahinga. Masyado nang maraming nangyari ngayong araw nato.

Nakauwi nako, naihatid narin ako ni Gene. Umuwi na siya at may gagawin padaw. Nakahiga nako sa kama pero di padin makatulog.

Iniisip ko parin siya. Si Kyle Brian Ediza, yung bestfriend and first love ko. Oo may first love ako, kahit sa tingin niyong boyish ako may nakaraan ako kaya ako naging ganito. Oo siya ang dahilan kaya ako naadik sa dota, dun ko nilaan lahat ng oras ko. Nung mga oras na iniwan niya ko. Tapos ngayon babalik siya kung kelan okay na ko kung kelan tanggap ko na. Bakit kapa kasi bumalik.

Flasback.

Mag-bestfriend kami bata palang, para na kaming magkapatid. Lagi kaming magkalaro, magkasama rin kami lagi sa mga schools na papasukan namin. Bestfriend din kasi ang mommy niya at mommy ko,kaya naging ganito kami ka close. Tuwing birthday namin, always sabay ang handaan magkasunod lang kasi kami ng birthday hanggang sa lumaki kami always kaming magkasama. He's like my shining armor pag may umaaway sakin, pinagtatanggol niya lagi ako. Masaya ako na kasama siya, isang araw na-fall nalang ako. At nalaman ko din na pati siya, we have the same feelings. Masaya kami sa mga taon na magkarelasyon, payag si mama and kuya steve and kuya jonas sa relasyon namin kasi ganun nila pinagkakatiwalaan si Kyle. 2years kami but one day bago kami magcelebrate ng 2years and 1month bigla nalang siya nawala. Hindi siya sumipot sa surprise ko sanang party. Hindi siya nagpaparamdam, hindi siya nagpapakita, hindi ko na siya nakita pa muli. Doon nasira ang buhay ko, nawalan nako ng gana. Ilang months akong hindi lumalabas ng kwarto, Im too depressed nung mga oras na yun. Iyak lang ang nagagawa ko, first time siyang malayo saki kaya ganun ako ka apektado. Nasaktan ako, may time na nagtempt ako na magpakamatay but kuya steve save me. He talk to me, sincere. Sinabi niya lahat and that day nagising ako sa katotohanan that kailangan ko nang mag move on hindi pa ako totally nakakamove on but bigla na naman siyang babalik.