မနေ့ကရတဲ့ဖုန်းကောနဲ့အတူ သိခဲ့ရတဲ့
သတင်းတွေ အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်
မနက်အာရုံဦးချိန်ထဲက သူဠေးjeonအိမ်ကို သွားရန် တာဆူနေမိတော့သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်~~ဆော့ဂျင်ရယ်
ကိုယ်မင်းကိုမမှတ်မိခဲ့ဘူး~~!!"
ထိုစကားကိုထပ်ခါတလဲလဲပြောမိသလို။
ယူကြုံးမရဖြစ်ခါ အကြိမ်ကြိမ်ငိုကြွေးမိရင်း
သူကိုအားကိုးတကြီးအကူအညီတောင်းခဲ့တာေတွ ၊ ယုံကြည်ပေးဖို့ပြောခဲ့တာတွေ
အပေါ် ငြင်းဆိုမိသည်အတွက် နောင်တရလိုမဆုံး။
~~ကိုယ်မင်းကို အာ့နေရာက အမြန်ဆုံး
ခေါ်ထုတ်ပေးမှာမို့ ခဏလေးပဲ သည်းခံပါ
ဂျင်လေးရယ်~~
"သူဠေးက အိပ်ေနလို နောက်မှပြန်လာခဲ့ပါလား?"
သူဖုန်းကိုသူဠေးက မကိုင်သဖြင့် အိမ်ထဲထိရောက်လာခဲ့ပေမယ့် အလုပ်သမားကောင်မလေးက အိပ်နေလို မနိုးရဲဘူးတဲ့လေ။ ဒီတော့ သူထိုင်စောင့်ရုံပေါ့ ။
မနေ့ညက သူဠေးရဲ့ ခေါ်ဆောင်ရာပါသွားရတဲ့ ဂျင်လေးအခြေအနေရော ဘယ်လိုမျိုးများရှိနေပါ့မလဲ တွေးပူလာပြန်တော့ အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပါ။
အနီးရှိနေတဲ့ ကောင်မလေးကို လှန်းခေါ်လိုက်ရင်း။
"ဟို ဆော့ဂျင် ကင်မ်ဆော့ဂျင် က
ဘယ်အခန်းမှာနေတာလဲ ~~ညီမလေး"
"ဆော့ဂျင်? ဪ သူက ဟိုဘက်အနောက်က
စတိုခနိးထဲမှာလေ ၊ အစက ခြံထဲမှာနေရတာ
အကိုဂျုံးထယ် နဲ့ရန်ဖြစ်ပြီး နောက်နေ့ကစပြီး
အာ့အခန်းထဲပြောင်းနေရတော့တာ~~
ဘယ်လိုနေလဲတော့မသိဘူး ဖုန်တသိန်းလောက် တက်နေတဲ့အခနိးမှာ !!"
"သန့်ရှင်းရေးမလုပ်ကြဘူးလား?"
"သူဠေးက မလုပ်ခိုင်းတာကို ညီမက
ဘယ်လိုလုပ်ပြီးလုပ်ေပးလို့ရမှာလဲ?
ဆော့ဂျင်ကလည်းဆိုးခဲ့တာကို သူဠေးက အမြက်ထွက်မှာပေါ့ ဟူးးးး ဒါပေမယ်ါ
တော်သေးတယ်ပဲပြောရမယ် ဆော့ဂျင်အရင်ကလောက် အရိုက်မခံရတော့ပါဘူး "
"ရိုက်တယ်?"
"သူလုပ်ခဲ့တဲ့လုပ်ရပ်တွေကိုကြည့်အုန်းလေ
အသတ်မခံရတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်!!"
YOU ARE READING
Same But Different ☑️ Complete
Fanfictionမင်းကသူမဟုတ်မှန်းသိပေမယ့် ကိုယ်အနားက ထွက်သွားခွင့် မပြုနိုင်ခဲ့ဘူး ၊ မင်းကို သူထက်ပို ချစ်သွားလိုထင်ပါရဲ့ ။
