Beg for it (COMPLETED)

15

Aiden's wedding will be on May 2, 20xx. Two days muna ang pagitan simula ngayong araw. Bakit kaya minadali nila agad. Akala ko aayusin muna namin ang mga sarili namin bago mag simula ulit. Yan! yang akala akala na yan maraming namamatay jan. Sabi ng utak ko.

Sheez, it breaks my heart habang binabasa ko iyon. Pupunta ba ako o hindi? Pag pumunta ako mas lalo lang akong masasaktan. Sige hindi na lang ako pupunta. Kung pakakasalan niya talaga si Sarah wala na akong magagawa pa.

Hindi muna ako pumasok ngayong araw. Iba kasi ang pakiramdam ko. Para akong mag bebreak down anytime. Iyong mga tuhod ko nanlalambot. Something's wrong with me.

Tinawagan ako ni Alice kanina. Tinatanong niya kung okay lang ba ako. Sabi ko sa kanya, wala siyang dapat ipag alala sadyang iba lang talaga ang pakiramdam ko ngayon. Sabi niya pa pupuntahan niya daw ako, sinabihan ko na lang siya na huwag na at makaka abala pa ako sa kanya gawin na lang niya ang trabaho niya. I'll be fine.

I've decided na magpa check up ngayon. Iba talaga ang pakiramdam ko sa katawan ko. Parang may malubha akong sakit. Shit, sana wala naman. Oh God please sana wala lang ito at over fatigue lang.

Dito nga pala ako naka based sa Belgium kaya napagpasiyahan kong pumunta sa University Hospital of Antwerp here in belgium.

"Excuse me, Ahm I want to take a general check up today. Is your doctor's in?" sabi ko sa nurse.

"Yes mam, our doctor is in so I will give this form to you and fill this up. When you're done please bring it back to me and we will take your CBC and Urine for a test." she said.

"Okay, I'll be back right after I completed this form. Thanks." sabi ko habang naghahanap ng pwedeng maupuan.

After ko mafill up ang form which is general information lang naman kinuhaan na ako ng nurse ng dugo at ng urine. Magpapa CT Scan din ako para malaman kung ano ba tong nararamdaman ko. Nag intay muna ako ng 30 minutes bago ako tawagin para sa CT Scan. Pinapasok na ako ng nag duduty doon at pinahiga ako doon sa parang bilog na ipapasok ka sa loob. Hindi ko alam kung anong tawag doon. Sandali lang naman iyon kaya sinabihan ako ng nurse na balikan ko na lang after 1hour para kasunod na din ang readings ng doctor.

Napagpasiyahan ko na lang tumambay sa isang cafe. I ordered mocha frappe and a strawberry chiffon cake. Sana maging normal naman lahat ng findings sa test ko. It's almost 45 minutes kaya umalis na ako at nag drive pabalik ng hospital. Sakto naman sa oras ang dating ko kaya dumiretso na ako sa loob.

"Ahm, nurse. I'm Farah Briones and I have a physical examination to your doctor and also he will read my findings about the test awhile ago." sabi ko sa nurse.

"Okay mam, wait for a moment. I'll just check if the doctor is ready." sabi niya.

Nag intay muna ako ng ilang minuto bago pinapasok ng nurse sa loob. Nameet ko na rin ang doctor na mag ccheck sa akin. Infairness, ang bata pa ng doctor na to ha. Gwapo at tama lang ang pangangatawan. His lips is pinkish and yung buhok niya medyo kulot.

"Ehem! Are you done checking me, Miss Briones?" he said while smirking.

"Ohh, sorry. So doc how's my results?" I said.

"Hmm, Ms. Briones I hope hindi ka mabigla sa sasabihin ko." sabi niya ng may halong pag aalala ang boses.

"Teka, Pinoy ka? Pinahirapan mo pa ako mag english."sabi ko.

"Sorry naman. So Ms. Briones you have a leukemia. It is in stage 1 so pwede pa natin itong magamot." sabi niya.

"W-what doc? Are you kidding me? Paano mangyayari iyon? Baka nagkakamali ka lang!" sabi ko habang tumutulo ang luha ko.

"Sorry, but inulit ko na lahat ng test mo but iyon talaga ang nadetect namin." pag aalo niya.

"No, bakit ako pa. Shit! Bakit." sabi ko habang humahagulgol.

"I think hereditary ito. Meron ba sa pamilya mo ang nagkaroon na nito?" tanong niya.

"A-ano, y-yung mama ko nagkaroon nito. Bata pa lang ako noon pero stage 4 na yung sa kanya." sabi ko.

"Sorry ulit. Pero kaya naman natin itong magamot kasi stage 1 pa lang. Willing ka ba magpa chemotherapy?" tanong niya pa.

"T-teka, pag iisipan ko muna. Pwede bang bumalik na lang ako. Gusto ko munang makapag isip." pagsusumamo ko.

"Okay, but sana wag mo ng patagalin. Gagaling ka pa Ms. Briones. Keep the faith. Mag pray ka lang." he said.

I just nod and umalis na ako. Shit lang! Bakit ako pa. Hindi ko alam kung kakayanin ko ba ito. Ayokong mag alala sa akin ang pamilya ko.

Si Aiden, kailangan niyang malaman. Pero hindi ikakasal na siya eh. Pero kailangan ko rin siya ngayon. Gusto kong magbakasali. Baka this time, piliin na niya ako.

I dialed his number and it rang. Isang ring lang sinagot na niya.

"Hello? Who's this?" he said witha husky voice. Oo nga pala anong oras pa lang doon.

"A-aid, it's me." sabi ko.

"Farah? Ikaw ba yan? Kamusta ka na? Hinanap kita pero sabi nung bakla nakalipad ka na daw pabalik ng Europe. I'm sorry farah." sabi niya.

"A-aid, I have something important to tell you. Please puntahan mo naman ako dito." sabi ko.

"Ha? Bakit? Ano ba iyon at gaano kaimportante na kailangan pa kitang puntahan? Hindi ba pwedeng dito mo na lang sabihin sa phone?" he said na may halong pagka sarcastic.

"K-kasi a-ano a-aid, I-i have a leukemia. Stage 1. Please I need you now Aiden." pagsusumamo ko.

Hindi ko na narinig si Aiden na sumagot. Kaya ibinaba ko na ang tawag. Siguro nga hindi na niya ako mahal. Nagbakasali lang naman ako diba.

Dibale kakayanin ko na lang kahit na ikamatay ko pa.

to be continued..