One Hundred Fifty

02 - Stars Grant Wishes

But what can I do? I'm the 'panganay' ako dapat ang umintindi, ako dapat ang mas mapagkumbaba. Ako dapat ang nag papasunod. Ako lahat! Ako sa lahat! Hindi rin naman ako natutuwa na hindi ko sila maalagaan ng maayos pero ano ang alam kong kinse anyos pa lang naman ako?

Nasaktan ako sa pag sampal ni Mama. Pero mas nasaktan ako sa mga simambit ni Papa.

At here I am. Suddenly at awed, looking at my three siblings looking like a royalty...

This is it! This is the life that I want! This is the life that I deserve! This is my chance to be happy again...

Kinabukasan ay hindi ako nag aksaya ng panahon at humingi agad ng pahintulot sa mga magulang ko na gusto kong mag travel. They looked at me weirded out. Mom was in her doctor suit and Dad is in his business attire.

"What do you mean? Do what you want." Mabait na tugon ni Mom.

Nakangite ako at tinignan ang nasa palibot ko, Echo, eight years old, eating like a five years old. Theo and Thia, four years old sharing their food with each other. Ang sumunod naman saakin na kapatid ko, si Joy ay nakatutok sa cell phone n'ya, si Philip na pangatlo ay may nakasukbit na earphones at ang pang-apat naman na si Tonton ay naglalaro sa Ipad...

"Oy! Walang gustong sumama sa'kin? Mag ta-travel ako..." I said in prolong. Tonton always wants to come with me lalo na kapag sa galaan... But I got no reaction. Well, siguro ganito lang talaga kapag sanay na sa mga travel. Hindi na naeexcite sa panibagong bus? O sa panibagong lugar na malilibot namin?

Agad akong umakyat sa kwarto at may naka empake ng travel suit case at may sarili akong kotse!

Napatalon talon ako ng makita na nakapatong sa drawer ang susi ng kotse. And I can't even explain why I know that I did learned how to drive! This dream is amazing.

Pagbaba ko galing sa second floor ay walang tao. Hindi ako sanay. Sa sala ay halos laging ganado sa pag tatalon at pag lalaro ang mga kapatid ko. Lagi akong kinukulit at kinakausap kahit naiirita ako. Pero siguro ganito lang talaga kapag may kanya kanya ng kwarto. Nag kibit balikat nalang ako at dumiretso sa may gate. Ang ganda ng bahay namin! Third floor! Puno ng puti at maroon ang pintura, may terrace, may swimming pool. Yung kwarto ko, ang laki rin! At may study table na lagi kong pinapangarap.

This dream felt surreal.

Pagkasakay ko sa kotse ay napatili ako saka nag simulang mag maneho. This... This is happiness... It feels like the wind crashing through the window is telling me...

Yes, this is freedom. This is youth.

Pumunta ako sa iba't ibang lugar. Nag beach ako, naglaro sa buhanginan at naligo mag isa. Reminds me of the time, Joy cried because of the big waves that come at us. Natatakot daw s'ya sa mga malalaking alon na parang lalamunin s'ya. And I told her that there's nothing to be afraid of, because waves are there to direct her where's the shore.

Napabuntong hininga ako it must be joyful with them. Umahon nalang ako, nagtungong cr at nagpalit sa mas kumportable at tuyong damit. Dumiretso akong umorder sa isang high class rin na restaurant at pinadala ito sa floating cottage na nirentahan ko. I ate as much as I can with the big lobsters and chickens in the table. Pati ang sauce ang sarap! This feels like a cloud nine.

Pagkatapos kumain ay dumighay ako ng malakas at napahalakhak hanggang sa pag tinginan ako ng mga tao. Nag ligpit agad ako ng mahimasmasan at matapos. Then that's where I drove to the next destination. Mall. I was skipping ny foot with every shop I entered and put a big smile in every people I encountered. Especially when they complimented how good my taste is.