Przepraszam wszystkich, kurwa.. jak zwykle zawodzę. Każdego po kolei. Moje życie już dawno się zmieniło, już dawno przestało mi zależeć.
Na sobie, na swojej przyszłości, na życiu. Nawet sobie tego nie wyobrażacie.
Kolejny atak paniki. Czuję swój nieszczęsny oddech, zamykam oczy, na chwilę oddaje się chwili. Czuję jak szybko bije mi serce. Coraz trudniej mi oddychać. Czuję jakby coś przygniatało mi całą klatkę piersiową, tyle że to nawet już mnie nie boli. Do moich oczu powoli napływają łzy, jedna mała łza wydostaje się i powolutku leci przed całą moją twarz.
Ponownie zamykam oczy, nie daje już rady. Nie wiem co robię, z każdą sekundą dłużej ulatuje ze mnie więcej sił, więcej życia. Zostaje tylko moje ciało. Chciałabym zawołać o pomoc, ale nie mogę, z moich ust nie wydostaje się żadne słowo.
Kolejny natłok myśli, już nie chce mi się oddychać, już nic nie chce po prostu. Czuję, że zostałam całkowicie sama.
- To dobrze, przynajmniej nie będziesz zawracała innym głowy, i tak nikogo nie obchodzisz - moje myśli nie dają mi sekundy odpoczynku.
- Proszę pomocy - łzy mi lecą już mimowolnie, już dawno straciłam nad nimi kontrolę. Jest mi tak cholernie trudno, życie już ze mnie uszło? Czy jeszcze nie i przez kolejne parę sekund będę jeszcze umierać w tych cierpieniach.
Nagle słyszę kroki po schodach, wyrywam się ze swojego amoku, żądzy autodestrukcji, dziekując tej osobie, że weszła po schodach. Mimo, że nie chciałam po prostu by ktoś mnie zobaczył w takim stanie.
Pojawiły by się pytania że strony mojej matki co się stało, następnie niezrozumienie i następnie pretensję, że zawsze się źle czuje i mogłabym zacząć robić coś robić.
Smutek który wcześniej ogarniał całe moje ciało, powoli zamienia się w bezsilność z nutką delikatnej złości.
Trzaskam drzwiami.
- Niech mi ktoś pomoże ! - mój wewnetrzny głos się już powoli łamie.
Leżę w łóżku, patrzę w sufit, mój oddech wrocił do normalności.
Nie mam już sił, po prostu nie chce już żyć.
L.
