"Bazen öyle gülmeler vardır ki acıları gizlemek içindir"
Rose Glory anne ve babası tarafından terkedilmiş ,ablasıyla beraber yaşayan, hayatın yıprattığı bir kız. İlvermony'de okuluna giderken ani bir değişiklikle Hogwarts'a geçmek zorunda kaldığında...
Her zaman olduğu gibi yatağımdan kalkıp yüzümü yıkamaya geçerken ablam Mina'nın sesiyle irkildim. "Rose koş Hogwarts ' a girişin için onay gelmiş" diye bağırdı. Banyoya doğru giderken ablamın sözleriyle yolumu değiştirip odamdan aşağı salona doğru hareketlendim. İlvermony'de okurken üstüme bir iftira atılmış okuldan kovulmuştum.Eğitimime devam etmek için ise Hogwarts ' a başvurmuştum.
Ablamın elinden gelen onay mektubunu alıp okumaya başladım. Evet işte 1 hafta sonra bir 6. sınıf öğrencisi olarak Hogwarts' a başlıyodum. Ablamla sarılırdık. "Bak Hogwartsa gidemicem diye üzülüyordun gördün mü ne kadar gereksizmiş bu üzülmelerin" dedi bana sardığı kollarını çekerken. "Evet, öyleymiş " dedim .
Seslerimizi duymuş olacak ki Yasmin abla geldi. "Kızlar noluyor? Ne bu bağırış çağırış?" Ablam heyecanla mektup olayını anlatırken Yasmin ablanın meraklı yüzü birden gülümseye başladı ve oda bana sarıldı. "Hayırlı olsun kuzum" dedi. Yasmin Abla annemgil tarafından ayarlanmış bizimle yaşayan bir bakıcıydı. Ona bakıcı demek doğru değil benim için. Ben ağlarken bana sarılan, ben hastalandığımda başımda bekleyen, yardıma ihtiyacım olduğunda yardım eden anne figirüydü benim için. "Teşekkür ederim " derken Yasmin abla yanağıma bir öpücük bıraktı. Bir anne kadar sıcak bir öpücük... Ablam aramıza girerek bana almam gereken malzemelerin yazdığı kağıdı gösterdi ve "Alışveriş yapmamız gerekecek" dedi.
Canım alışveriş yapmak istemiyordu her ne kadar yeni okulum için heyecanlı olsamda. Yasmin ablaya döndüm "Şey benim için siz alışveriş yapabilir misiniz? " diye sordum
"Neden kendin yapamıyor musun" dedi ablam
"Kendimi hasta hissediyorum" dedim
"İyimisin kuzum ilaç getiriyim mi?" diye sordu Yasmin abla. Benim için endişelenmişti.
"Yok sadece biraz halsizim" dedim rahatlamasını sağlamak için.
"Ben yaparım senin alışverişini" dedi ve ablamın elinden malzeme listesini aldı.
"Bende sana alışverişinde yardım ederim Yasmin abla" dedi Mina ablam.
"Peki ben odama çıkıyorum odama çıkıyorum o zaman" diyerek merdivenlerden hızlıca çıktım. Odama girer girmez kendimi yatağa fırlattım. Yalan söyledim. Hasta değilim yada kendimi hasta hissetmiyorum. Sadece bugün kendimi olduğumdan kötü hissediyorum. Annem ve babam ben çok küçükken bizi terk etmiş.Yüzlerini bile hatırlamıyorum. Yasmin ablayıda bize bakması için tutup bir daha dönmemek üzere burdan ayrılmışlar. Onlarla iletişim kurmuyorum. Tek iletişimim her ay bizim için bankaya yatırılan parayı çekmek. Artık ne kadar iletişim sayılırsa....
Telefonumu açıp içinden duygusal bir şarkı seçtim. Kulaklıklarımı kulağıma takarken bir taraftan da düşündüm "Neden annem ve babam bizi istememişti?"Bir anne ve babanın yokluğunu kimse dolduramıyorsa ben ne yapacaktım? Hep içimde bir buruklukla etrafıma bakınırken annemi hatırlayıp ağlamak mı isteyecektim?
*1 HAFTA SONRA*
Sabah çalan alarmımın sesiyle uyandım. Yataktan çıkmak istemediğimden 10 dakika boş boş duvara bakındım. Elimle örtümü indirip ayağıma terliklerimi giydim,banyoya doğru ilerledim.Yüzümü yıkayıp kıyafetlerimi giydim Kıyafetler aşağıda:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Aşağıya indiğimde kahvaltı çoktan hazırdı. Bugün evde kimse yoktu çünkü ben vedalaşmaları sevmediğimden onlar erkenden evden çıkmışlardı. Masaya oturdum. Masanın üstünde duran pembe not kağıdı dikkatimi çekti ve elime alıp okumaya başladım "Seni çok seviyoruz ve bizimle sık sık iletişime geçmeyi unutma" Gözlerimden birkaç damla yaş döküldü Başkalarının yanında ağlamazdım ama şuan tektim.
Hızlıca kahvaltımı yaptım. Valizimi son kez kontrol edip evden çıkmak için kapıya doğru ilerledim. Beyaz botlarımı giydim. Valizi elime aldım ve kapıyı kapatıp evden çıktım.Bahçedeyken uzun zaman göremeyeceğim evime baktım kısa bir süre. Sonra arkamı döndüm ve tren istasyonuna doğru ilerledim...
TAM 520 KELİME OLDU UMARIM HİKAYEMİ BEĞENİRSİNİZ. BU İLK KİTABIM. OYLAMA YAPMAYI UNUTMAYINN <33 ÖPÜLDÜNÜZ!
