"ဟိုတစ်နေ့ညက ခင်ဗျားဖုန်းဆက်တော့...."

"ကိုယ်လည်း မင်းကိုပြောစရာရှိတယ်..."

ရှင်းခန့်က ဆိုင်းလော့ဒ်အား စကားဆက်ခွင့်မပေးပဲ ဖြတ်ပြောသည်။ပြီးတော့ ကျောခိုင်းထားရာမှ မျက်နှာချင်းဆိုင်တည့်တည့်ဖြစ်အောင်လှည့်လာ၏။

"မင်း ရှေ့လျှောက်ကိုယ့်ကိစ္စတွေကို လိုက်လုပ်ပေးဖို့မလိုတော့ဘူး..."

ရှင်းခန့်၏ စကားကြောင့် နှစ်ယောက်သားကြား တိတ်ကျသွားရသည်။

!ဒါက ဟိုညကကိစ္စအတွက် စိတ်ဆိုးနေတယ်ဆိုတဲ့သဘောများလား!

သို့ပေမဲ့ ရှင်းခန့်၏ မျက်နှာပေါ်မှာတော့ ထူးထူးခြားခြားဘာအရိပ်အယောင်တို့မှ ရှိမနေပေ။ဆိုင်းလော့ဒ် သက်ပြင်းအားရှိုက်လိုက်ပြီး....

"ဟိုညက ကျွန်တော့်စကားတွေ နည်းနည်းကြမ်းသွားတာသိပါတယ် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ခင်ဗျားဖုန်းခေါ်တဲ့ အချိန်က သူဌေးနဲ့အကြီးအကျယ်ပြဿနာတက်ပြီး ဒေါသအရမ်းထွက်နေတဲ့အချိန်ဖြစ်သွားခဲ့တာ..."

ရှင်းခန့်က ဆိုင်းလော့ဒ်ရှင်းပြနေတာကို မျက်နှာတည်တည်လေးဖြင့် နားထောင်နေပြီးမှ...

"အင်း...ကိုယ်နားလည်ပါတယ်..."

"အဲ့ဒါဆို ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုမျိုးပြောတာလဲ အဲ့ဒီကိစ္စအတွက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ခုနေတာမှတ်လား..."

"စိတ်ခုစရာမရှိပါဘူး မင်းမှာလည်း မင်းကိစ္စနဲ့မင်းရှိမှာပဲလေ ကိုယ့်ကိစ္စတွေကို အချိန်မရွေးဘယ်လုပ်ပေးနိုင်မှာလဲ.."

"အဲ့လိုမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး ဒါကကျွန်တော့်တာဝန်ပဲလေ ခင်ဗျားလိုအပ်တဲ့အချိန်တိုင်း အချိန်မရွေးအဆင်သင့်ရှိနေရမယ်လို့ သဘောတူညီချက်ယူခဲ့ကြတာပဲ..."

"သြော်..."

ဆိုင်းလော့ဒ်၏ စကားကြောင့် ရှင်းခန့် သြော်ဟုသာခပ်တိုးတိုးရေရွတ်မိသည်။ဆိုင်းလော့ဒ်ဟာ သူ့ကိုသဘောတူညီတစ်ခုအတွက်နဲ့ တာဝန်ကျေပေးနေတာဆိုတဲ့ကိစ္စကို သူယောင်မှားပြီး သတိမေ့မေ့သွားခဲ့တာပဲ။ပုံမှန်ဆိုသူဟာ မှီခိုတွယ်ကပ်တက်တဲ့သူမျိုးလည်း မဟုတ်ခဲ့ပဲနဲ့...။

Wild  Rose(complete)Where stories live. Discover now