Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Seni Hatırlıyorum."
*
Şu ana kadar olan her şeyi içimde tuttum.
Ve şu an ölmüş olmam gerekiyor.
Freddy Fazbear'ın Dükkanında yaşanan olayların hepsini ben ve birkaç kişi hariç kimse bilmiyor. Hayatımız boyunca susmaya zorlandık ve artık ölmek üzereyim, yani bu sırları ağzımdan dökme vakti geldi çünkü diğer arkadaşlarımın ağzını bıçak açmıyor. İsterseniz bu olayların nasıl başladığını size anlatayım. Ama ondan önce izin verin de kendimi tanıtayım, gerçi pek önemli biri değilim. Ama artık ben öldükten sonra nasıl öldüğümü gösterecek olan otopsi raporunu ödeyecek bir ailem yok, o yüzden belki bir müddet bile olsa biri çıkıp "ben bu kızı tanıyorum." der. Ben Y/N L/N, Makine Mühendisliği okuyorum, okuyordum.
Biz bu mahalleye, sanırsam ben 7-8 yaşlarında taşındık ve o zamanlar bu "Freddy Fazbear'ın Pizza Dükkanı" denilen lanet yer herkes için ilgi çekici bir yerdi. Babam genelde işte olurdu, annem ise Freddy Fazbearın Pizza Dükkanında garsonlardan biri olarak çalışırdı ve annem ile babamın kazandığı paranın bir boka yettiği yoktu. Evin kirasını zar zor öderlerdi, faturaları ödeyemezlerdi ve evimiz sağlam bir ev değildi, evimizin yerleri ahşaptandı ve su geçiriyordu. Evimiz iki katlıydı ve en üst katta çatısı üçgen bir odam vardı ve odamdan bir hayli nefret ederdim çünkü zaten ailem faturaları ödemezdi ve ben küçücük pencereli bir odada mahsur kalmış gibi hissediyordum. Okuldan gelir gelmez annemin çalıştığı yere giderdim. (O lanet yerin adını anmak istemiyorum). Boş masalardan birine oturur, ya ödevlerimi yapardım ya da etrafı boş boş seyrederdim çünkü resim çizmem yasaktı. Ailem kalemlerimi boş şeylere harcamamı istemezdi ve o kalemlerin pahalı bir şey olduğunu, zar zor aldıklarını ve saçma şeylere kullanırsam beni döveceklerini söylerlerdi. Annemin çalıştığı yerin sahibi William denen adam, annemin maaşını yükselteceğini söylesede asla yükseltmemişti ve William ile aramız iyi olsa bile, ona bir hayli kırgınım! Maaşa birkaç bin daha eklese faturaları ödeyebilir, evde sakin bir akşam yemeği yiyebilirdik. Her neyse, bu William denen adamın üç çocuğu vardı, bunlar Evan, Elizabeth ve Michaeldı. Michael ile aynı okula gidiyorduk ve Elizabethle iyi anlaşırdık, çünkü boya kalemlerini kullanmama izin verirdi. Mutfağın yanında veya mutfakta, tam olarak hatırlamıyorum, boş bir duvar vardı ve oraya resimler yapardık, yakalanınca başımız çok kötü belaya girdi fakat bir daha olmayacağına dair söz verdiğimizde işin içinden kurtulduk. Neden mi?
Çocuktuk çünkü. Elizabethle aramda fazlaca yaş vardı fakat biz çocuktuk, daha iyisini bilmiyorduk. Yetişkinlerin gözünde aptaldık ve masumduk biz. Bu yüzden pek çok kez yetişkinler bizi görmezden geldi. Bu yüzden ölümümün tüm yetkisini ve suçunu yetişkinlere yıkacağım. Hepsi sizin suçunuz. Cehennemde yanın! Sizin yüzünüzü görmek bile istemiyorum.
