Z İ F İ R

6-BELA

Herkese merhabaaa <3

6.bölümle geldimmmmm.

BÖLÜME BAŞLAMADAN YILDIZA DOKUNUP DAHA SONRADA SATIR ARASI YORUMLAR YAPARSANIZ ÇOK MUTLU OLURUM.

Bölüm şarkısı:Молчат Дома - Судно

Keyifli okumalar.

İçim ürpertiler dolu,nasıl bir yerdeyim etrafta neler dönüyor hiç bir şeyden haberim yok.Karanlık bir denizin ortasında kalmışım gibi oradan oraya devam eden bir sürükleniş.Uzaktan bir gemici feneri görüyorum sanki kurtuluş yaklaşıyor diyorum.İçime dolan umut o geminin korsanlara ait olduğunu görmemle sönüyor.Kandırılıyorum.Gözlerim duyularım beni yanıltıyor.

Gözümü sımsıkı kapattım.Yanlış görmüş olmalıydım şimdi tekrar gözümü açtığımda gerçekleri görecektim.Yavaşça gözlerimi araladığımda gerçekten o gördüğüm adamın Doruk Abi olduğunu anladım.

Ne işi olurdu Yağız'la anlam veremiyordum.İzmir'den buraya kadar gelmiş olması da ayrı bir konuydu zaten.Acaba dedim telefon sinyalimden beni takip edip beni almaya gelmiş olabilir mi. Yağız'ın elinde kurtulmam için ayağıma gelen bir fırsattı,eğer benim burada olduğumu görürse beni alırdı ondan.Çantamı umursamadan kendimi kapıdan dışarı attım.

''Doruk abi buradayım Doruk abiiiii!''

Sesimi duyar duymaz bana döndü,kaşları şaşırdığını belli edecek şekilde havalandı.Yaralı bacağımın el verdiğince hızlı hareket edip yanına ulaştım.

''Abi sana telefonda bahsettiğim kaza yapmama ve vurulmama sebep olan adam.''Yüzüme birkaç saniye baktı.Yağız umursamaz bir şekilde bizi izliyordu.

''Verda içeriye geç.''

Sert sesini işittim.Doruk abi hala konuşmadan bana bakıyordu.Yağız'ı dinlemeyip tekrar konuştum.

''Doruk abi sana diyorum bir şey de,benim eve dönmem lazım lütfen beni zorla tutuyor.''Sessizliğini sonunda bozdu.

''Sorun yok Verda.''Şok oldum dedikleriyle.

''N-ne nasıl sorun yok abi ne diyorsun sen,beni zorla yanında tutuyor diyorum sana bu suç değil mi?''

Yağız tekrar konuştu.

''İçeri git Verda,bir daha söylemeyeceğim.''

Ben mi kendimi anlatamıyordum bunlar mı anlamıyordu,Doruk abiye güvenerek hata mı yapmıştım ben.Yardım ister gibi kafamı Akın'a çevirdim ama o da seslenmeden öylece beni izliyordu.

O an çaresizliğime nalet ettim.Elimden hiçbir şey gelmiyordu.Gözlerim anında doldu ama onların yanında ağlamak istemiyordum.Yavaşça arkamı dönüp geldiğim bekleme salonuna yürümeye başladım.Babama ulaşmaya çalışsam bir şekilde umursamayacağını adım gibi biliyordum.Canım yanıyordu,gözyaşlarımı durduramıyordum.

Çantamın bulunduğu koltuğa oturdum.Bana yardım etmesini umduğum adam iki üç kelime bile zor konuşmuştu.Hani başkomsere söyleyecekti hani yardım edecekti bana.Başımı ellerimin arasına alıp öne doğru eğildim.Gözyaşlarım yere damla damla düşüyordu.Sessiz ağlayışım yavaş yavaş dinerken sahibini bildiğim bir çift siyah ayakkabı girdi görüş açıma sonra da kokusu ciğerlerimin en ücra köşelerine kadar ulaştı.

''Ağlamayı kes, kalk eve çıkacağız.''Aşırı yorgundum zihinsel olarak, bir kelime dahi edecek gücüm yoktu.Lafını ikiletmeden kalktım.O önde ben arkada asansöre bindik 12.kata bastı,eve girene kadar bekledim sessizce.