Bebe Bisküvi'm •Texting•

50.Bölüm

Ay ay ben bir duygulandım. 50 bölümdür benimle misiniz siz yahuu? Sizi yerim yer. Eee nasılsınız canımcımlar? Ihm ıhm ben iyiyim. Şimdi uzatmadan bölüme geçesim var bugün. Bence öyle yapalım. İzninizle bölüme geçiyorum. İyi okumalarrrrr.

🔮

"Emin misin Alin?"

Hızlıca kafamı salladım.

Şarkı eşliğinde bize kahvaltı hazırlıyordum. Sağ olsun Karan sürekli konuşturup yavaşlamama sebep oluyordu.

"Son bir kez veda etmek istemez misin onlara?"

Gülümseyerek yine kafamı iki yana salladım.

Artık şu mevzu bitseydi de yemeğimi hazırlamaya devam etseydim yahu.

Edis şarkıları çalmaya devam ediyordu. Böyle de yemek hazırlamak çok zevkliymiş.

"Şuradan domates ve salatayı verir misin sevgilim?"

Arkasını dönerek dediğim şeyleri alıp bana uzattı.

Domatesleri keserken tabii ki de dans ediyordum. Edis muhteşem bir şarkıcı ya.

Dans ettiğim sırada birden müzik kesildi. Etrafa anlamsızca bakmaya başladım. Karan'ın kapattığını anlayınca sinirle bakışlarım ona döndü.

"Öyle bakma Karan! Ya öldülerse öldüler ne yapabilirim? Ben zaten senelerce onları öldü bildim çokta yabancı bir duygu değil."

Yanıma yaklaşarak yüzümü ellerinin arasına aldı.

Alnımı öpüp beni kendine çekerek sarıldı.

Yemeklerim yanmasa bari. O kadar krep yaptım. Patates yaptım. Neler neler yaptım bir bilseniz var ya ağzınız açık kalır.

"Alin ne olursa olsun onlar senin abin ve annen. Başta öldüler sandın sonra ölmediklerini öğrendin ve onları göremeden cidden öldüklerine şahit oldun. Ağlamak istiyorsan ağla kendini tutma lütfen."

Karan'ı hafifçe ittirerek bedenlerimizi ayırdım.

Mutfaktan çıkarak tekrar müziği açmaya gittim. Kumandayı elime almamla elimden çekilmesi bir oldu.

Sesli bir nefes vererek gözlerimi birkaç saniye kapattım.

"Karan üzülmedim. Üzgün değilim. Ağlamıyacağım. Bak gerçekten ciddiyim gram bir şey hissetmiyorum. Ya izin ver de çıksınlar artık hayatımdan. Ben hayatımda olmayan insanlar öldü diye üzülemem. Hele ki bu insanlar bir sürü çocuğun katiliyken."

Annem ve abim tutuklanacaklarını biraz geç öğrenmişler. Yani polisler evlerinin önündeyken... Hapise girmeyi göze alamayıp annem kafasına sıkmış. Daha sonra da abim.

Hapise girseler bir daha çıkamazlardı ama ölüm onlara daha kolay gelmişti sanırım. Diğer dünyada yaptıklarının karşılığını misliyle görecekleri için içim çok rahattı.

Karan ağzını açmak üzereyken bağırarak onu susturdum.

"Yeter Karan! Ya onlar tek bir göz yaşıma değmiyor. Ben bu kadar kötü insanlar için üzülemem. Onlar benim ailem değil. Onlar benim hiçbir şeyim değil. Artık kapa şu konuyu."

Gerçekten hiçbir şey hissetmiyordum. Üzgün değildim. Mutsuz değildim. Gayet normal hissediyordum.

Duygusuz olduğum için değil ama hayatımda zaten olmayan insanlar öldüğü için üzülmem saçma olmaz mıydı?